Mag ik jouw auto even lenen?’ vraag ik op mijn poesliefst. Met een knikje – een kus kan er al een tijdje niet meer af – bedank ik hem voor zijn: ‘Natuurlijk schat.’ Volkomen beheerst loop ik even later, zijn autosleutel in de hand, naar de donkerblauwe Ford, die een eindje verderop geparkeerd staat. Uiterst kalm open ik het portier en laat ik me op de stoel zakken. Ik steek de sleutel in het contact, waarna James Blunt zijn nieuwe hit ‘You’re beautiful’ inzet. Ontelbare keren heb ik dit liedje de afgelopen weken gehoord. Soms in de originele versie, maar meestal gezongen door de eigenaar van deze auto. En ik weet sinds kort dat hij daarbij zijn nieuwe geliefde in gedachten heeft. In zijn ogen ben ik, zijn vrouw, al lang niet meer mooi. Opgekropte woede, frustratie en verdriet besluiten op dit moment, dat er iets gesloopt moet worden. Alsof ik mijn kapotte binnenkant kan helen door iets anders te vernielen.
Ik zet me schrap tegen de rugleuning en wurm mijn rechterbeen onder het dasboard vandaan. Uit alle macht geef ik een trap tegen de carkit van de mobiele telefoon. En nog een. Totdat mijn been zeer gaat doen en het ding nog steeds van geen wijken wil weten. Gefrustreerd trek ik het handschoenenkastjes open, op zoek naar eenvoudiger te vernielen materiaal. Een mapje met een twintigtal cd’s rolt me tegemoet. Ik rits het open, haal de zilverkleurige schijfjes eruit en gooi ze lukraak door het interieur van de auto. Ook dit helpt nauwelijks en daarom ruk ik James Blunt uit de cd-speler en gooi hem, via een kier in het raampje, op straat. Daarna geef ik gas en terwijl het linker voorwiel James in duizend gruzelementen uit elkaar laat spatten, gil ik hem na: ‘Lelijke rotvent!’
Hier word ik natuurlijk niet mooier van en het herstel van mijn binnenkant is er ook niet veel mee opgeschoten. Maar het lucht wel een klein beetje op.
[i]Ruim vier jaar na dato heb ik nog steeds een hekel aan de stem van James Blunt. [/i]
24 reacties
SIMBA · 29 maart 2010 op 17:26
Mocht je na die actie nog wel zijn auto lenen? :hammer:
LouisP · 29 maart 2010 op 17:33
Avalanche….
“een kus kan er al een tijdje niet meer af”..
vanaf hier kippevel….wat nog erger wordt door de zin….
“En ik weet sinds kort dat hij daarbij zijn nieuwe geliefde in gedachten heeft. In zijn ogen ben ik, zijn vrouw, al lang niet meer mooi.”
Prachtig wreed geschreven….en op ’t eind van het liedje haat ik dus die stem van Blunt ook..
gedeelde smart, halve smart…
Louis
Chi_Dragon · 29 maart 2010 op 18:31
Ik ging voor haar kristallern vaas. . .werkt emaar heel kort maar brengt nog altijd een kleine glimlach teweeg.
Mooi en herkaanbaar geschreven :wave:
Avalanche · 29 maart 2010 op 19:49
Een paar dagen erna is hij voorgoed vertrokken. Met zijn donkerblauwe Ford (inclusief enigszins uit het lood staande carkit).
Avalanche · 29 maart 2010 op 19:52
[quote]en op ’t eind van het liedje haat ik dus die stem van Blunt ook..[/quote]terwijl die arme jongen er ook niets aan kan doen. 😉
Avalanche · 29 maart 2010 op 19:52
Dank, Chi.
Ontwikkeling · 29 maart 2010 op 20:43
[quote]Alsof ik mijn kapotte binnenkant kan helen door iets anders te vernielen. [/quote].
Nee, maar wel even lekker, zo :hammer:
De onderregel vind ik mooi als sluiting doordat het zo pijnlijk precies aangeeft, dat tijd niet alles heelt en er soms toch nog ergens oud zeer zwerft om boven te komen door een stem, een liedje, of een geur.
Dees · 29 maart 2010 op 20:53
Ik vermoed wat meer gif dan je hebt durven schrijven. En ik vind de onderregel juist minder. Ik ben wel ook gegrepen door
[quote]Met een knikje – een kus kan er al een tijdje niet meer af[/quote].
Maar voor de rest ligt er mij intuitief gesproken, net teveel beschaving over de primaire gal en onmacht die ik niet helemaal zie, maar toch denk te zien.
Avalanche · 29 maart 2010 op 22:39
Het is geen kwestie van durven, Dees. Ik ben niet zo van het theatrale, maar meer van de subtiele omschrijvingen, omdat er ook iets te raden over mag blijven. Maar hé, over smaak valt niet te twisten, toch? 😉
WritersBlocq · 30 maart 2010 op 00:32
Goeie schrijvelarij! Die schuine zin heeft in mijn ogen geen zin, het gaat niet om JB, het gaat om jou, jouw gevoel, jouw actie, reactie, ook ruim vier jaar na dato. Omdat je het nu nog neerzet. Gelukkig wel 🙂 hoe gek dat misschien ook klinkt.
Toedels, WB
Dees · 30 maart 2010 op 07:30
Subtiliteit en authenticiteit van de primaire emotie sluiten elkaar niet uit m.i.
En dat heeft minder met smaak te maken, denk ik. Of misschien ook wel 😉
Fem · 30 maart 2010 op 12:53
Wat heerlijk om zo je wraak te nemen!
De carkit zal wel klakkeloos vervangen worden, net als zijn zogenaamde nieuwe liefde.
Jij verdient toch veel beter… :kus:
arta · 30 maart 2010 op 13:00
Wraaklust, ik kan me er best iets bij voorstellen, maar vraag me altijd af: Heb je het zelf op zo’n moment niet al veeeel te ver laten komen op het moment dat je je verlaagt tot dit soort daden??
Ondanks dat het een mooi stukje is, kan ik me wel in Dees’ reacties vinden.
Avalanche · 30 maart 2010 op 13:04
[quote]Heb je het zelf op zo’n moment niet al veeeel te ver laten komen….[/quote]
Absoluut! En dat, heb ik mezelf beloofd, overkomt me dus geen tweede keer.
lisa-marie · 30 maart 2010 op 17:16
Tussen de regels door proef en lees ik veel meer.
Het onderschrift doet jammer genoeg echt afbreuk.
En die laatste zin had ik niet gedaan bij lelijke rotvent eindigen vind ik mooier.
Maar de zin:” Met een knikje – een kus kan er al een tijdje niet meer af – die bezorgt mij kippenvel…
Anne · 30 maart 2010 op 18:37
Het begin beloofde meer wraakwerk. Dat kwam niet helaas. Niet in tekst, en wellicht ook niet in werkelijkheid. Het stukje lijkt daardoor op twee benen te hinken of zo. De subtiliteit waar jij het over hebt lijkt me niet zozeer een keus, meer gebrek aan daadkracht, of angst, of misplaatst fatsoen. En als het juist gaat over die twijfel, dat dilemma, hoe ver kan ik gaan, dan had ik dát graag gelezen. Nu is het vlees noch vis.
James Blunt uiteindelijk kapot rijden, het raakt me niet, evenmin als jouw voor eeuwige hekel.
Anne · 30 maart 2010 op 18:44
sorry twee keer.
Avalanche · 30 maart 2010 op 18:49
Deze column gaat niet over wraak. Hij gaat over het gevoel dat een geluid, een stem, een liedje, teweeg kan brengen. Voor mij is het geluid van JB voor eeuwig verbonden met een van de naarste perioden uit mijn leven. That’s all.
Anne · 30 maart 2010 op 20:45
Als het niet over wraak gaat zou er ook niet door jou op gezinspeeld moeten worden, óf alleen zeer terzijde. Nu haal je met die zinspeling lezers binnen, zonder de belofte in te lossen.
Mijn scherpte komt voort uit ergernis over een zekere onzuiverheid in aanpak en uitwerking van een stukje tekst. Ik geef geen oordeel over wraak, ik geef geen oordeel over bespiegelingen over stukken verleden of andere tijden, ik hou alleen niet van troebele, voor de schrijver zelf schijnbaar onduidelijke vermengingen van verschillende schrijf/stijleffecten. Of zo
😕
Mien · 31 maart 2010 op 00:04
Mmmm … mag de lezer misschien zelf bepalen wat ie leest?
trawant · 31 maart 2010 op 13:37
Volgens mij Avalanche, is het beter om gewoon de reacties op een stukje te lezen en je er verder niet mee te bemoeien. Je hoeft je helemaal niet extra uit te leggen of te verdedigen.
Het is gewoon een stukje wat je geschreven hebt en er staat wat er staat.
De interpretatie is aan de lezer. Op het moment dat je instuurt laat je de rest aan hem/haar over.
Ik snap dat dat lastiger wordt naarmate de ontboezemingen persoonlijker worden, maar daar kies je ook voor.
De een vindt nou eenmaal zus, de ander zo ( zei mijn oma altijd).
Overigens best een leuke anekdote, hoewel ik me afvraag of een CD aan stukken gaat als ie platligt en je er met een auto overheen rijdt..
( NIEt op reageren hoor.. 😉
Avalanche · 31 maart 2010 op 15:43
:kus:
Chucky · 2 april 2010 op 11:09
Toch vreemd dat een geschreven stuk op zoveel verschillende manieren opgevat kan worden. Ik begrijp wat je wil zeggen en dat is genoeg. Waarom moet ieder stuk zo over geanaliseerd worden dat de werkelijke boodschap totaal zoek is.Is dit om het zogenaamde diepgaande intellect van sommige personen te bevestigen ? Soms kan je ook gewoon een stuk lezen en er vrede mee hebben.
Kortom Avalanche een leuk stukje.
Dees · 2 april 2010 op 14:49
een abuis