Ik ben gelovig, dat is gelijk een openingszin die veel mensen misschien zal verbazen. Als klein kind heb ik op scholen gezeten van christelijke aard en daar werd de bijbel erin gestampt. De ene leraar las voor uit de bijbel; je had er ook die je zo meenamen in het verhaal dat je het voor je kon zien. Maar daar is het lang bij gebleven. Ik heb natuurlijk begrafenissen en huwelijken in kerken meegemaakt. Maar voordat mijn moeder ernstig ziek was, maakte ik een reis naar Kreta, de zoveelste kan je wel zeggen en ik maakte daar het Paasfeest mee van de Grieks-Orthodoxe Kerk. Daar sta je dan als Hollandse jongen op de stoep van de kerk; je begrijpt niks van wat er gezegd wordt, maar het gehele ritueel rond de Pasen neemt je mee. Men geeft je het licht, zoals ik dat noem. De pastoor van de kerk steekt een kaars aan, met die vlam worden kaarsen van kerkgangers aangestoken en van een totale vreemde krijg jij het licht aangeboden. Je loopt mee in een processie, en doordat ik niet bepaald snel loop, had ik ook de kans om te zien dat praktisch het hele dorp uit was gelopen.
Daar in Griekenland proefde ik na dat geforceerde voornamelijk katholieke geloof, iets van: er moet toch wel iets meer zijn! Ik heb niet mijn leven omgegooid, ik ben niet vroom geworden of dergelijke. Maar er kwamen momenten dat ik op de proef werd gesteld door de praktijk. De ziekte van mijn moeder, proberen hoop te houden in behandelingen… je zoekt naar een houvast in de praktijk.
Ik vond dat soms in bidden, ik brandde wel eens een kaarsje in de kerk (ongeacht van welke aard) en op die manier is mijn geloof gaan groeien. Zelfs toen mijn moeder op sterven lag, hoopte ik op iets. Dat is gekomen in de vorm van verlichting voor mama dat haar lichaam is komen te overlijden, maar dat haar ziel er nog is. Of die nu bij mij is of boven mij, dat laat ik in het midden. Maar mama was fysiek op, maar doordat ik op Kreta een stukje geloof had gevonden kon ik meer vrede vinden dan ik zelf toen besefte. Nu kijk ik daar natuurlijk anders op terug. Ik heb hulp gekregen van vrienden, mijn beste vriend in het bijzonder. Maar wat hij ook zei – “Je moet het zelf doen” – het proces van het verwerken van de dood van mijn moeder, met wie ik 29 jaar een soort strijdbaar duo mee vormde viel mij minder zwaar door hoop dat er iets was na de dood.
Ik heb uitingen van geloof beperkt gehouden, men kan het zien in mijn huis en sommigen zijn er getuige van. Ik heb raad gevonden bij pastoors zowel in Nederland als in Griekenland. Maar ook bij vrienden. En die overtuiging dat er meer is dan alleen dit hier op aarde op dit moment… dat geeft houvast. En wie dat niet heeft of niet wil hebben, die neem ik ook niks kwalijk. Maar ik ben liever een dwaas die er na de dood achter komt dat het allemaal een sprookje was dan dat het mij op aarde, waar het al hard genoeg is, wordt ontnomen. Geloof is een handvat, een handvat met een geschiedenis! En wat mijn aandeel daarin zal zijn dat mag ook de geschiedenis bepalen, ik weet alleen dat wat ik toen heb meegemaakt in 2015 mijn enorm heeft geholpen.
10 reacties
Nummer 22 · 24 oktober 2018 op 15:16
Toch niet Anaalepilepsie? Ik ben Atheist veijgemaakt art.33 van de ongelovige kerk in Termunterzijl, maar dit terzijde.
Tim uut Kwedamme · 26 oktober 2018 op 07:25
Ik heb geen enkele moeite met mensen die niet geloven, hoop dat je dat niet denkt. Want ik vind het is persoonlijk. Bedoel sommige mensen zeer intensief elke dag zoveel uur. Maar goed, leuk woordgrapje! En terzijde bedankt voor je reactie.
Arta · 24 oktober 2018 op 22:37
Tim, wat fijn voor je dat jij troost uit jouw geloof kunt halen. Je schrijft dit stuk vanuit jouzelf, zonder patronerend over te komen; Dat vind ik knap met een onderwerp als dit.
Iets compacter zou jouw stuk nog sterker overkomen, denk ik.
Tim uut Kwedamme · 26 oktober 2018 op 07:29
Beste Arta, mijn moeder was een levend wonder. Ze heeft heel wat overleefd. Maar van de laatste 24 maanden van haar leven lag ze daarvan 19 in het ziekenhuis. Dan ben je blij met geloof. Ik had ook een goede vriendin, genaamd Anja. Die kwam ook 2 keer in de week. En die heeft mij ook gesteund, niet alleen met vriendschap. Maar ook met een christelijk tintje. We zijn samen ook wel eens naar kerken gegaan. De kerk hier op dorp is heel leuk bij carnaval, blues festival enzo. Dan ga ik zeker!
Ik schrijf in mijn eigen stijl. En ik weet niet of altijd zo goed zal zijn. Maar ik heb dyslexie. Dat maakt soms lastig, maar gelukkig kijkt Ans, een vriendin van mijn het na. De reacties komen er dankzij WORD. Maar je complimenten, die doen je goed op de vroege ochtend!
Tim uut Kwedamme · 26 oktober 2018 op 07:30
Sorry, ik ben over stukje heen gelezen dat compacter misschien beter over kwam. Kleiner dan dit kreeg ik niet. Anders miste er gewoon te veel dingen. Maar bedankt voor de tip voor de volgende column.
Mien · 24 oktober 2018 op 23:20
Waar ik aan denk?
Aan de Samariakloof en aan België.
In beide staten ook ooit licht en kaarsen gezien met Pasen. Maar verder niet gelovig. Jij wel. Prima. Zolang het houvast geeft. Loslaten is een kunst. Een moeder jong verliezen is altijd heftig. Het slijt maar zal altijd blijven. De gedachten, het verlies, de pijn, het verdriet, het ongeloof.
Mien · 24 oktober 2018 op 23:23
Waar ik aan denk?
Dat ik vergeten ben je welkom te heten op ColumnX.
Prima binnenkomer ook. Je schrijft vlot.
Tim uut Kwedamme · 26 oktober 2018 op 07:38
Beste Mien,
In Samariakloof ben ik nog nooit geweest, ik kende de naam wel meteen. En ja, onze Belgische buren. Afgelopen maandag met een vriend voor de lol naar Antwerpen gereden. Hij rijdt, ik draai de muziek. En we zijn wat warms gedronken voor onderweg en biertje in Antwerpen zelf. Maar op de weg die we namen. Kwamen we veel kerken tegen. Prachtige kerken daar. Ik heb veel kerken bezocht in Nederland, Griekenland. België en maar 1 in Duitsland.
Mijn moeder, ja wat kan ik zeggen. Fysiek was ze op een punt gekomen dat ik echt mag zeggen “Het is beter!”. Niet iedereen vindt dat netjes. Maar mijn huisarts was ook eerlijk. Dat hij weinig toekomst meer zag na haar dood, want na haar dood is men gaan zwartenpieten. En onterecht dat de dokter daaraan moest geloven. Want die goede man heeft ook buiten zijn uren kleine dingen gedaan. En die laatste 2 weken. Had hij maandagochtend niet gekomen, had ik haar misschien op een vreselijke manier gevonden in haar bedje. Maar mama is boven mij hoop ik, samen met geliefde en vrienden die te vroeg zijn gegaan.
En bedankt voor je compliment. Ik probeer te schrijven op mijn manier. Niet iedereen vindt het vlot. Dus dat is voor mijn nieuw om te horen, maar ik neem het aan met nederigheid en waardering.
Ook dat ik welkom ben. Ik zocht een nieuwe plek om columns te plaatsen. En dat dat heb ik hier gevonden. Ik ga niet de site volgooien. Maar ik ga zeker mijn stem (schriftelijk) laten horen.
Gr. Tim
Arta · 26 oktober 2018 op 13:26
Heel benieuwd naar jouw volgende.
Tim uut Kwedamme · 26 oktober 2018 op 15:07
Een idee is zich aan het vormen! Maar welke kant dat op gaat is op dit moment nog even niet duidelijk. Het is een klein idee, dat groeit en dan komt het spreekwoordelijk op papier.