Nirwana

,,Zo, dat is klaar,” denkt Frank bij zich zelf. Hij haalt de dop die hij tussen zijn tanden geklemd houdt uit zijn mond, duwt die stevig terug op de zwarte viltstift en stopt hem naast het pakje tabak in zijn borstzak. Hij trekt zijn baseballpetje achterstevoren en zet de kraag van zijn vaal blauwe spijkerjack omhoog. Hij pakt zijn rugzak op en gooit die met een grote boog nonchalant over zijn linkerschouder. Hij spuugt nog een keer opzij en slentert dan verder langs de vluchtstrook van de A58. Automobilisten razen hem luid toeterend voorbij. Dat sommigen ook hun middelvinger naar hem opsteken ziet hij niet. Het is nog maar kort geleden, gisteren om precies te zijn, dat Frank zijn beslissing nam. Hij zat, zoals hij dagelijks deed, aan zijn werkbank en luisterde naar de radio. ,,De top 100 allertijden’’ klonk vanuit het magazijn. Vreemd dat je door de muziek de bijbehorende tijden weer helemaal kunt herbeleven. Flower power, Martin Luther King, Ghandi. Mijlpalen in zijn leven waren het. Hij was als kind sterker door de 60er jaren beïnvloed dan hij gedacht had. Ergens diep van binnen had hij nog steeds diezelfde dromen. Hij was het nooit werkelijk vergeten. De jasmijnthee met rietsuiker, de eindeloze discussies, in kleermakerszit op de grond, met iedereen, over alles. Met zijn lange haar, oorbellen en jasje van grootmoeders tapijt liep hij op blote voeten, neus omhoog door de straten van zijn stad. Hij was overal tegen, iedereen kon dat zien en dat was ook de bedoeling. Alles moest omver, nieuw, anders, beter. Zonder geweld, dat was zijn enige voorwaarde. In het kraakpand waar hij woonde waren alle deuren van de kamers weggehaald. Dat moest toch kunnen. Want alles moest gedeeld worden. Sommigen hadden wel erg weinig te delen. Ja, veel rotzooi, die ze dan graag over alle andere kamers en gemeenschappelijke ruimtes verdeelden. Anderen zoals Frank, bezaten juist weer erg veel gevoel voor verantwoordelijkheid. Zo liep op den duur de vrijheid blijheid toch een beetje mank.

Na jaren tegenstribbelen en 300 stoten tegen dezelfde stenen kwam hij er eindelijk toch achter. Iedereen gelijk, alles delen, make love not war. Het ging niet gebeuren. Al kletste hij als brugman met al zijn overtuigingkracht en vol vuur. Altijd waren er een paar eikels die dwarslagen, die niet mee wilden of konden doen. Dan zouden er toch weer die verrekte regels nodig zijn waar hij zo tegen was, met de bijbehorende sancties, om die anderen, tegen hun zin, in het gareel te laten lopen. Hij had het opgegeven. Vanaf toen bestond zijn leven alleen nog maar uit het vergaren van bezit, geld verdienen voor later, hypotheek en verzekering. Frank ging niet meer in discussie en gaf zijn kinderen geen uitleg meer over waarom ze iets niet mochten. ,,Omdat ik het zeg,’’ werd zijn standaard antwoord.

Al jaren liep hij mee, netjes in de pas, zoals hij dacht dat van hem werd verwacht. Maar langzaam raakte hij het kwijt, die drive naar succes en nog meer vergaren. Het grote toneelstuk, waar we allemaal tegen wil en dank in mee spelen. ,,Ik raak het beu,” dacht hij, ,,Ik wil niet meer.” Maar wat dan wel? Manisch op zoek naar nieuwe wegen, begon hij te schrijven en te dichtenen liep soms weg van huis. Hij begon te drinken, liet een tattoo zetten, zocht oude vrienden op of probeerde nieuwe te vinden. Vlinders in zijn hoofd. ,,Ik herken je soms niet meer,’’ zei zijn vrouw laatst tegen hem. ,,Ik mijzelf soms ook niet,” dacht Frank.

Hij draait zich om, steekt zijn duim omhoog en houd het kartonnen bord voor zijn borst, waarop hij zojuist met de zwarte viltstift geschreven had: NIRWANA.