No guts, no glory…

Na de broeierige sfeer in “De Bevalling” heb ik dat programma meteen maar vaarwel gezegd. In mijn beleving kon het niet bijdragen aan de gelukzalige gedachte ooit nog moeder te worden. Maar hoe akelig ook, mijn oog kleeft tijdens het zappen toch telkens weer aan de bloederige nekbanddragers. De medische realitysoaps, waarbij relatief weerloze patiënten, gelukkig vaak niet te ernstig gewond, door slechte grappen de moed proberen hoog te houden. En de verschrikking gebiedt me te zeggen, dat ik er eigenlijk nog steeds niet zo best tegen kan. Het valt me overigens op, dat de medische staf in dergelijke programma’s altijd net even aardiger is dan dat ik hen ervaar in mijn medische nood. Geen “eigen-schuld-dikke-bult” gezichten, noch afwijzende gebaren bij een prangende vraag. Nee, net even preciezer, sensitiever, begripvoller, gewoon liever.

Vraag me nou werkelijk niet waarom ik blijf kijken, want de zapper zit in de handige Flört van Ikea. Dus die flip ik eruit, als een pistool uit het holster, waarbij menig cowboy zijn hoed op zou vreten. Maar nee, “je maintaindrai”, want dat hebben wij Nederlanders wel geleerd. En tenslotte komt glory met de guts, dus ik “auw” mee met de patiënten en frons als de verpleegkundige dat doet. De slechte moedgevers neem ik op de koop toe en ook de ongebreidelde kritieken van de staf, als een patiënt dan eindelijk gaat. Aan wie ik me dan het meest erger, is om het even, maar ik volhard!

Vanavond was de patiënt in kwestie met zijn motorfiets tegen een boom gereden. Had relatief goed gemikt, bedacht ik me zo, want dun motortje, dun boompje. Dit eens zo stoere, ietwat plompe, maar duidelijk favoriete lid van de motorclub lag in puin, kunnen we wel stellen. En dat was natuurlijk niet zo fraai voor hem, noch voor de toeschouwer. Zijn voltallige familie arriveerde vrijwel gelijktijdig en weende bittere tranen. En terwijl moeders zich huilend in de armen van haar verwilderde schoonzoon stortte, rinkelden de gouden kettingen en armbanden er lustig op los. Ze hadden grote zorgen en het zag ernaar uit, dat dit volkomen terecht was. Het was een kakofonie van stemgeluid, want iedereen wilde iets zeggen, iets vragen. En de verpleegster deed haar best orde in de wanorde te scheppen.

De patiënt daarentegen had weinig praatjes meer en werd linea recta naar de O.K. gereden. Hij zag eruit als een ware attractie met de slangetjes, stengeltjes, apparaatjes en zakjes. Maar deze hielden hem in leven, na zijn kunstige staaltje boomtikkertje. Hij draaide een beetje met zijn ogen en murmelde onder zijn zuurstofmasker. Maar de verdoving voldeed en motormuis sliep. De chirurg boog zich peinzend over de brij, die eens zijn ingewanden waren en play-doh-de er lustig op los. Zo maakte hij er nog wat fraais van. Ook de bottenman deed zijn ding en gooide een prachtig oranje gipsje om het zere been. De familie werd, in gepast chirurgenpak met masker nog om de nek, op de hoogte gesteld van het feit, dat “hun jongen” het wel zou halen. Gejuich steeg op uit de wachtkamer.

Eenmaal wakker geworden, was de man voornamelijk slaperig, maar almaar bozer. Op de plek waar eens zijn fraaie naveltje zat, had hij nu een zakje. Een stoma. Hij was zo boos en riep tegen de chirurg: “Eikel, had je dat niet gewoon aan elkaar kunnen naaien?!” De chirurg antwoordde beleefd, dat hij begreep dat het even wennen zou zijn, maar dat er nog maar weinig te naaien was. De motorgigant vond het echter volslagen onzin en schold dat het een lieve lust was. Hoe kon hij ooit nog met zijn maten de kroeg in met zo’n stinkend stuk plastic op zijn buik?! Hij ging liever dood dan dat pruttelende gat in zijn gekwelde lijf. Motortje’s moeder deed er nog een schepje bovenop door – al rinkelend en geheel terecht – te stellen, dat hij blij mocht zijn, dat dit alles was. De patiënt echter was in zijn onbegrip een zielig hoopje boos geworden. En daaruit bleek dan toch maar weer: geen guts meer, dus de glory was er ook wel af…