Nog twee weken te gaan

Nog maar twee weken te gaan.
Eigenlijk nog minder dan twee weken heb ik de tijd om mezelf mentaal te gaan voorbereiden op hetgeen dat komen gaat.
Op 11 november zal, zoals ieder jaar, voor mij het startsein worden gegeven voor een periode van algehele volkshysterie die wij met z’n allen graag omschrijven als “ De feestdagen “. Eigenlijk schiet ik binnen nu en twee weken in een soort pré-depressie, de werkelijke ellende begint pas als er kerstklokjes boven de dagen staan in mijn televisie gids. Da’s meestal het teken dat de narigheid nu écht gaat beginnen.

Maar goed…Sint Maarten is voor mij meestal al een serieuze aankondiging voor een heleboel zelfinzicht dat maar niet schijnt te komen.

Het begint vaak pas een dag later. Op 12 november zit ik mezelf dan te “ bezatten “ met milkyways en mini marsen, omdat er weer precies welgeteld 0 kind bij me aan de deur is geweest om zo’n rotlied te zingen, terwijl hij zijn plastic tasje open houd in de veronderstelling dat ik, na het aanhoren van enkele beledigingen aan het adres van zijn moeder “ de dikzak “, wel even één van mijn dierbare “feel-good items “in zijn Aldi-tas deponeer. ( of nog erger….zo’n katoenen tas met van die lange hengsels, met zo’n vakbondlogo erop, brrrrr )

Als ik kinderen zie met dat soort tassen heb ik altijd het idee dat die arme schaapjes alleen de mandarijnen mogen houden van hun moeders, van die make-up werende “ tiepjes “ met bloempot kapsel, die volledige ondersteuning bieden aan de theorie dat kleurstoffen wel eens zouden kunnen zorgen voor bepaalde hyperactiviteit bij kindlief. Terwijl ik soms wel eens denk , als ik zo’n treurig moedertje zie… Olé mamma, een lichte vorm van adhd zou je niet misstaan !

Maar goed….dat die (oei,oei ) k.t-koters mijn bel niet kunnen vinden is hun probleem, ondertussen zit ik dan weer begraven onder chocola en kleenex tissues te zwelgen op de bank en mijn frustraties op waarschijnlijk dolgelukkige gezinnetjes te botvieren terwijl mijn eigen leven weer een angstaanjagende vorm van puinhoop begint aan te nemen.

Tsja….want laten we eerlijk blijven, het is behoorlijk wanhopig om, terwijl je in het dagelijks leven technisch gezien weinig te klagen hebt, je een soort dubbelleven aan het leiden bent waarin je, in je vrije tijd, een denkbeeldig filmster bent, bloedmooi, superslank, boom met euro’s in de tuin en Robbie Williams als liefhebbende echtgenoot.

Beetje psych klapt meteen de sofa uit, bestelt ook een palletje kleenex en zegt tegen zijn vrouw : “ Schatje…als deze rekeningen zijn betaalt kan jij je tieten laten opvullen en ik ga fulltime golfen “.

En al deze ellende ontstaat uit het feit dat ik denk ik mijn draai in “ het leven “ nog niet heb gevonden.
Ondertussen draait de film waarin ik de hoofdrol heb op volle toeren verder. We hebben het zo leuk, Robbie en ik, met mijn goddelijke verschijning gaan we ieder hip feestje af en als we daar te moe van zijn pluk ik even aan mijn boompje en hopla daar lig ik op de Bahama’s blij te zijn met mijn gelukkig bestaan.

Vaak schrik ik dan op uit mijn gelukzalig bestaan doordat mijn locale randgroep jongeren zich weer veilig hebben genesteld onder mijn huis, door de herrie hoor ik de golven niet meer klotsen in de branding.

Als ik dan een blik in de spiegel werp is er vaak weinig meer over van hetgeen nog geen minuut geleden nog zo beeldschoon was.
Pukkels…rimpels…kwabben…putten in m’n reet…uitgroei…afgekloven nagels…dreigende hangtieten…flubberarmen…….
Ja mensen….in het dagelijks leven weet ik het zelfs voor mekaar te krijgen om zwangerschapsstriemen te hebben zonder ooit iets anders dan een plasje uit mijn doos te hebben zien komen, heb in ieder geval nog nooit iets een naam gegeven wat uit die regio vandaan kwam !!!

Het is zelfs zo erg dat ik de liefde van mijn leven “ Sloggie slip “ een keer bruut heb belazerd met een string met schattig kanten iets bij bilpartij….heb écht met 12 spiegels bekeken maar arm kantje nooit meer teruggevonden nadat ik um aanhad.

Wat het is weet ik niet maar hoe dichterbij de donkere dagen voor de kerst gaan komen, hoe meer ik altijd wens dat ik mijn draai te pakken krijg. En hoe meer ik me dat realiseer, besef ik tegelijkertijd dat ik misschien wel het liefst met een schattig kindje, op 11 november wil gaan bedelen om snoep, en me met een gelukzalige glimlach laat beledigen als “ dikzak “, wetende dat er thuis een man op me wacht waarmee ik op opvoed verantwoorde wijze de milky ways van de mandarijnen scheid.

Goddank heb ik nog twee weken om me voor te bereiden, trap die randgroep jongeren voor m’n deur weg ( da’s vast de reden dat die kindjes er niet langs durven ) , doe dit jaar mandarijnen i.p.v. milky ways ( als ik ze in geval van nood zelf op moet eten word ik niet dikker ) en ga met mijn stralende filmster lach bij de deur op ze staan wachten ( zal die zwoegende moeders misschien zelfs een verfrissende drank aanbieden ).

Mensen ik kan haast niet wachten op die kerstklokken boven de datum, laat de feestvreugde maar beginnen, ik ben er klaar voor !!!!

Bij deze wens ik u nu alvast fijne feestdagen en denk eraan…….komt de draai dit jaar niet….dan komt íe wellicht volgend jaar !!!!!
Met vriendelijke groet
Mevrouw Williams ( oei )