Nu even niet

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen; mijn moeder is al veel te lang single. Al vijftien jaar heeft zij een relatie met zichzelf en deze weigert zij op te geven. Zij is er gelukkig mee zegt zij. Of toch niet? In ieder geval waren de mannen al die jaren te opdringerig, te afstandelijk, te rijk, te arm, te mannelijk, te vrouwelijk, te behaard, kaal, arrogant, gevoelloos of te gevoelig.
Zo was er eens, een paar jaar terug, een Duitse schilder. Hij had een motor en woonde in een caravan waarmee hij rondreisde. Mijn moeder houdt wel van creatieve types. Minder houdt zij van moderne communicatie middelen en moderne manieren. Een mobiele telefoon vindt zij lastig (‘Ik wil niet altijd bereikbaar zijn’) en zij vindt dat zij gebeld moet worden (‘Ik ga niet bellen want dan voelt hij zich misschien verplicht iets met mij te gaan doen’). Of de schilder ooit heeft gebeld zullen we in dit geval dus nooit achterkomen aangezien ook voicemail te veel gevraagd is.

Een paar jaar eerder was er een boekhouder. Laten we hem voor het gemak Jan noemen. Jan is een ietwat dikkige, kallende, besnorde veertiger. Totaal niet het type waar mijn moeder iets van wil maar hij was aardig. En boekhouder. De aandacht die hij haar schonk vond ze prima en daardoor wimpelde ze hem in eerste instantie ook niet af. Dat hij haar hielp voor niks met de boekhouding was ook niet erg. Toen de besnorde jan zijn liefde verkondigde en deze niet beantwoord werd door mijn moeder vroeg hij om vriendschap in ruil voor zijn boekhouddiensten. Dat lees je goed ja, geen seks maar vriendschap. Dat vond mijn moeder geen probleem. Toen hij toch wat handtastelijk werd bekoelde de minimaal aanwezige gevoelens direct. Jan droop af met zijn snor tussen zijn benen.

Dan is er nog de eeuwige vrijer. Een dunne, lange en tevens kale veertiger met een bril. Van zijn hart maakt hij geen moordkuil en hij verkondigt wekelijks grote gevoelens te hebben voor mijn moeder. Eerlijk als ze is heeft ze hem al tijden geleden duidelijk gemaakt geen interesse te hebben op liefdesgebied. Hij accepteert dit maar zal nooit de hoop opgeven. Ze blijven vrienden en hij doet veel voor haar. Ze zegt altijd: “Hij vindt het fijn om dingen voor mij te doen.” Joh.

Hoewel vele mannen de revue zijn gepasseerd en er niet een goed genoeg lijkt, is mijn moeder niet geheel ongevoelig voor de andere sekse. Onlangs las zij in de Telegraaf over een actie voor vrijgezellen. Vijftien vrijgezellige mannen stelden zich kort voor en de een vond zich natuurlijk nog perfecter dan de ander. Een man wist toch mijn moeders aandacht te grijpen. Een laidback-type genaamd Steve. Steve is 44 jaar en noemt zichzelf goedlachs, spontaan, sociaal, niet materialistisch en open minded. Vooral de laatste twee spraken mijn moeder tot de verbeelding. Tot mijn verbazing besloot ze te reageren.

Het invullen ging prima en vragen als ‘Hoe zou jij je karakter omschrijven’ en ‘Hoe ziet jou doorsnee weekend er uit’ werden met gemak beantwoord. Misschien komt het toch nog goed met mijn moeder, dacht ik. Ik zag ze Steve zich al ongemakkelijk voorstellen aan mij. Zijn ogen smeken om goedkeuring en stamelend nodigt hij mij uit om een keer samen een slipcursus te gaan doen in Zandvoort. Het feit dat ik al jaren op mijzelf woon en dat mijn moeder zelf moet weten wat zij doet zolang ze maar gelukkig is zal ik na de mooie weekendjes wel duidelijk maken. Maar dan wordt ik al snel wakker geschud door de het droge antwoord van mijn moeder op een van de laatste vragen. ‘Naar wat voor soort relatie ben je op zoek?’. Hoewel deze vraag op veel manieren prima te beantwoorden is, weet mijn moeder dit op de enige fatale manier in te vullen. ‘Op het moment ben ik niet op zoek.’