Nutteloze tranen…

Vrouwen zijn allemaal verschillende individuen. Toch lijken wij allemaal op elkaar. We hebben veel van dezelfde trekjes, en we kunnen ons om veel dezelfde dingen druk maken. We hebben allemaal onze maandelijkse periode, en hoewel we er allemaal anders op reageren, zijn er ook daarin weer veel herkenningspunten. In deze column wil ik mij fixeren op één bepaald punt. De nutteloze tranen… Als ik het op mijzelf betrek kan ik wel zeggen dat ik één keer in de zoveel tijd een huilbui heb, eentje die uit het niets komt. Soms heb ik er maanden geen last van, en soms barst ik in tranen uit wetende dat het weer tijd is. Op dat moment is er niets heerlijker voor mij dan een potje te janken.

Soms blijf ik uren na snikken en beschouw mijzelf als een zielig individu. En soms gaat de huilbui over in een spontane lachbui, waarbij ik eigenlijk mijzelf uitlach. Terwijl de tranen nog op mijn wangen zitten proest ik het uit, om vervolgens de tranen te vervangen door nieuwe. Dit keer veroorzaakt door het lachen. Afgelopen weekend was het bovenstaande het geval. Mijn huil tranen werden vervangen door lach tranen. Vijf minuten later barst ik weer in snikken uit om precies hetzelfde onderwerp waar ik in de eerste plaats om begon te huilen. Mijn familie is mijn buien wel gewend, en toen ik voor hun neus zowel aan het lachen als aan het huilen was, begonnen ze dus zichtbaar hun lach te verbijten. Achteraf vind ik het zelf ook best hilarisch, en kan ik er dus (zonder door een huilbui onderbroken te worden) hartelijk om lachen.

De nutteloze tranen hoeven niet altijd die ene tijd in de maand te komen. Ik kan er ook last van hebben als ik ontzettend moe ben. Helemaal kapot zit ik dan aan tafel en met een zucht kijk ik rond, zoekend naar een excuus om heerlijk die tranen te laten gaan. Vervolgens stel ik mij tevreden met het feit dat ik mijn eten niet op kan, terwijl het juist zo lekker is. Opgelucht draai ik mijn kraan open. Geschrokken kijkt mijn moeder mij aan en vraagt bezorgt wat er is. Tussen het snikken door breng ik dan uit: “Ik kan mijn eten niet op, en het is juist zo lekker!” Lachend zegt mijn moeder dat ik die avond maar vroeg naar bed moet. Uiteraard geeft dit mij nog een reden om de stortvloed open te zetten. Na een uur zijn mijn tranen op, en kan ik na een romantische film dan heerlijk in slaap vallen.

Ja, verzucht ik tevreden. Wat is het toch heerlijk om vrouw te zijn.