Onbevooroordeeld

Voor ons vertrek naar het eiland Curaçao, probeerde ik zoveel mogelijk informatie over het eiland in te winnen. Met en zonder hulp, is er dan ook heel wat binnengekomen. Meer als de helft daarvan heb ik weer overboord kunnen gooien op de plaats van bestemming. Ik heb heel wat bijgeleerd. Bijvoorbeeld dat ik helemaal niet zo onbevooroordeeld was als ik dacht. De negatieve informatie die ik kreeg, was het beste blijven hangen. Die kwam van de media. Het fenomeen Antilliaanse probleemjongeren in Nederland bijvoorbeeld. De keuze van de eilanden en Nederland om autonoom te worden, en de staatsschuld die overgenomen zou moeten worden. Ik hoor wel eens hoor roepen; ‘Wij hebben genoeg gedaan, ze zoeken het nu maar eens zelf uit’. Vooral die ‘wij’ vind ik dan typisch. Vraag ik dan of ze wel weten wat de Antillen voor Nederland gedaan hebben, komt er een schouderophalen. Nu stel ik die vraag pas sinds kort, ik wist het namelijk ook niet.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zorgde Curaçao voor de toevoer van olieproducten en petroleum, nodig voor de oorlogsindustrie. Er werden organisaties in het leven geroepen om hulp te bieden aan Nederland, zowel tijdens als na de oorlog. Veel Antilliaanse vrijwilligers hebben zich aangesloten bij het Nederlandse leger. Waaronder George L. Maduro, geboren in 1916 op Curaçao en in 1939 rechtenstudent in Leiden. Hij viel op weg naar Engeland om zich bij het Nederlandse leger te voegen door verraad in Duitse handen. Hij stierf februari 1945 aan vlektyfus in Dachau. Madurodam draagt zijn naam en is opgericht om hem te herdenken. De inkomsten van Madurodam gaan naar goede doelen in Nederland.

Curaçao had al voor de oorlog aangegeven zelfstandiger te willen worden. Op het monument op de Rijkseenheidboulevard staat; ‘Steunend op eigen kracht, doch met de wil elkander te steunen’. De tekst is door koningin Wilhelmina uitgesproken op 6 december 1942. Een belofte om na de oorlog een nieuwe relatie tussen de delen van het Koninkrijk aan te gaan.

Ten tijde van de watersnoodramp in 1953, toen veel dijken in de provincies Zeeland en Zuid-Holland het begaven, kwam er ook financiële hulp vanaf de Antillen. En niet maar een klein beetje.
Tijdens mijn schoolgaande jaren in Nederland is daar weinig tot geen aandacht aan besteed, ik leerde die dingen hier op het eiland. ‘In de achtertuin van Nederland’ zoals iemand het zo mooi omschreef. Van die tuin werden de vruchten geplukt, maar onderhoud bleef achterwege.

Ik mag wonen en genieten op de Antillen, in mijn bevooroordeelde positie als Nederlander. Veel zal ik aan de negatieve publicaties en de negatieve gedachten die daar uit voort vloeien niet kunnen doen. Maar stel dat ik iemand tref die net zoals ik niets van bovenstaande voorbeelden wist en die daarbij op positievere gedachten kan brengen over dit mooie eiland en zijn bewoners, dan heb ik toch wat bereikt.