Onderhuids

Tatoeages zijn allang niet meer uitsluitend te signaleren op ruwe zeebonken en doorgewinterde bajesklanten. Ook hardwerkende, oppassende burgers maken tegenwoordig de gang naar de plaatselijke [i]tattoo shop[/i] om hun uiterlijk te laten verfraaien. Niemand die daar nog schande van spreekt. Ik ben nooit verder gekomen dan de plaatjes die bij de Donald Duck-kauwgom zaten. Bevochtigen met de tong, stevig op de arm drukken en klaar was je tatoeage. Dat een achtjarige over meer verbeeldingskracht beschikt dan volwassenen, werd duidelijk als ik mijn stoer getatoeëerde arm aan mijn moeder toonde. Die informeerde dan bezorgd of ik bij het rolschaatsen onderuit was gegaan.

Een echte tatoeage heb ik tot op heden niet laten zetten, omdat ik geen idee heb welke afbeelding of tekst ik op mijn lijf zou willen laten prijken, laat staan op welk onderdeel ervan. Daarnaast ben ik bang dat de tatoeage-inkt op langere termijn zeer schadelijk voor mijn gestel blijkt te zijn. Zo’n lichaamsvreemde vloeistof moet uiteindelijk wel tot ongezonde onderhuidse spanningen leiden.

En wat te doen als ik een tatoeage heb laten zetten en er na verloop van tijd spijt van krijg? Of gebrouilleerd raak met degene wiens of wier naam ik heb laten inspuiten? Personen die uit de gratie zijn gevallen kun je eenvoudig van de verjaardagskalender tipp-exen, maar huidkleurige correctielak bestaat naar mijn weten niet. Ik zou het werkstukje van mijn vel af moeten laten laseren, maar dat schijnt nogal pijnlijk en kostbaar te zijn. Gelaser geeft alleen maar gelazer.

Bovendien, wat heeft het voor zin om een tatoeage te nemen als praktisch iedereen er al mee rondloopt? Je wilt je als individu toch nog wel een beetje onderscheiden van de massa, nietwaar? Vlak voor de jaarwisseling las ik een stukje over de modetrends in het nieuwe jaar. Wie anno 2010 nog een beetje op de troepen vooruit wil lopen, neemt een [i]toothoo[/i] – een tatoeage op het gebit. Dat staat [i]überhip[/i] en je oogst veel bewondering wanneer je de mensen je tanden laat zien.

Toch waag ik mij daar ook maar niet aan. Als ik terugdenk aan de reacties die mijn wrijftatoeages in vroeger jaren teweeg brachten, vrees ik het ergste:
“Kijk moeders, mijn toothoo van Kermit de Kikker”
“Hè? Wat? Toeter? Ik versta je niet jongen. D’r zit trouwens spinazie tussen je tanden!”