Onderscheidend vermogen

De traditionele lintjesregen. In een tijd van intense droogte heeft het de Majesteit behaagt… Een fikse oranjekleurige bui als spetterende verfrissing. Valse folklore anno 2010. De Orde van de Nederlandse Leeuw is de hoogste civiele onderscheiding, die alleen wordt uitgereikt aan mensen die “een zeer exceptionele prestatie” hebben geleverd voor de samenleving. Alléén bereikbaar voor 4x goudverzamelaars op Olympische Spelen of geniale genetische knutselaars met uitzicht op de Nobelprijs. Jubilerende voorzittende kneuzen van een Hervormde Scholengemeenschap worden lid in de Orde van Oranje Nassau. Nivelleren is van alle tijden!
Een gemeentelijke sloeber die 40 dienstjaren vuilniszakken sleept blijft met lege handen achter. Je rug in de kreukels is geen speldje waard is. Onlangs een overzicht van al de gelukkigen. Het forse aantal laat meteen de belachelijkheid inzien van dit stukje Hollands volksgebruik met Oranje deklaag. Triest.

Met een smoes word je naar je gemeentehuis gelokt. De burgemeester, getooid met ambtsketen als kunstzinnige huisvlijt (anders denkt eenieder dat het de schoonmaker betreft) strooit met superlatieven en speldt je het kleinood op. “Als je de pijp uitgaat wel weer inleveren!”, roept hij je na wanneer je met een rooie harses van schaamte, met de staart tussen de benen, het pand uitvlucht. De vier uit mijn woonplaats met een kleinood op het rever zijn volstrekt onbekend. Het zou gaan om de charismatische dirigent van het koor Stevige Nood, de rommelige secretaris van korfbalvereniging Het Rond en de sterk delegerende voorzitster van de Unie van Plattelandsvrouwen. Zo één met haar op d’r tanden en zeker wat begroeiing op haar bovenlip. “Meisjes, als jullie nu thee schenken, schenk ik even wat tijd aan onze gastspreekster.” Meestal een ‘schrijfster’ die een boekwerkje het levenslicht liet zien handelend over spataderen, lekkende hangborsten, wapperende schaamlippen en overgangsklachten. Lintje 4 is voor de inventieve voorvechter tot uitroeiing van de muskusrat. Gepassioneerde fan van Marianne T.

Oorlogsveteranen, dood, zonder voortplantingsorgaan, armen en/of benen, of minimaal getraumatiseerd willen ook wel eens een stukje blik op de borst gespeld krijgen. Door hogeren in rang die het slagveld mijden. Daar zijn ondergeschikten voor. Of door Eimert van M. (gereformeerd vrijgemaakt) die nog nooit een stormbaan heeft gezien, laat staan dat hij onder militair vuur heeft gelegen. Die heeft zelfs nog nimmer onder een doortastende vrouw gelegen. Erger: vroeg en kreeg (blijvend) uitstel van militaire dienstplicht vanwege “persoonlijke onmisbaarheid” als partijmedewerker van de GPV-2e Kamerfractie. Zuinig als gereformeerden zijn op ledematen en mannelijkheid.

Komt papa, zoon, vriend of oom aan flarden geschoten richting Holland. “Kijkt u maar liever niet meer in de bijna lege kist!” Schuift oorlogsmisdadiger Eimert in beeld. “Ja, meer was er echt niet meer te vinden!” Inderdaad, het drama compleet. Met een stukkie metaal als postuum troostmiddel. Daarvoor krijgt hij ooit zelf nog eens een lintje. Voor het eerst in ruim een halve eeuw werd vorig jaar Nederlands hoogste Koninklijke onderscheiding uitgereikt; de Militaire Willems-Orde. Trix, “Leve de Koningin, hoera!!!”, benoemde kapitein Marco Kroon, pelotonscommandant bij het Korps Commandotroepen (KCT), tot Ridder der Militaire Willems-Orde 4e Klasse. Held Kroon onderscheidde zich op zeer uitzonderlijke wijze tijdens zijn uitzending naar Afghanistan. Hij krijgt de onderscheiding niet voor 1, maar voor meerdere bijzondere acties en zijn totale optreden als leider, militair en mens. Vanwege de daden heeft minister E. van M. het Kapittel der Militaire Willems-Orde verzocht een advies op te stellen. Het Kapittel heeft alle daden uitvoerig bijeengeharkt en Eimert aanbevolen om kapitein Kroon bij de Majesteit voor te dragen. Na ruggespraak met ‘militair’ WimLex leek een medaille de passende opsteker. Ook voor onze “mannen en vrouwen” in de Afghaanse zandverstuiving. Voor de komende politiemissie bestaan geen decoraties. Dan heb je altijd de foto’s en pet nog. Met dank aan Job. C.