Ongeluk

Als hij uit de bocht komt, wordt Peter van Meer ineens verblind door de laagstaande zon. Hij ziet de langzaam voor hem rijdende vrachtwagen te laat. De neus van het kleine Japannertje wringt zich in de kont van de truck. Peter van Meer krijgt het nauwelijks mee. Hij verliest bijna meteen het bewustzijn. Een dag later komt hij bij in het ziekenhuis in Breda. Hij heeft behalve inwendige verwondingen, een zware hersenschudding, een gebroken been en een aantal gekneusde ribben aan het ongeluk overgehouden.
Het duurt even voor Peter van Meer beseft waar hij is. Het dringt langzaam vaag tot hem door wat er is gebeurd. Hij had na maanden wachten eindelijk met terugwerkende kracht z´n ziekengeld gekregen. Op weg naar Antwerpen om het meevallertje te vieren, heeft hij een ongeluk gehad. Hij grinnikt in zichzelf om de ironie van de gebeurtenissen. Zijn opname in het ziekenhuis is te wijten aan de uitkering van het ziekengeld.

Peter van Meer heeft het gevoel of hij na een avond stevig doorzakken wakker wordt. Hij heeft vreselijke hoofdpijn en dorst dat ie heeft. Ontzettend. Na enig zoeken vindt hij de bel om het verzorgend personeel te waarschuwen.

´Hoe gaat het me u? Fijn dat u weer bij bent. Hier, drinkt u eerst maar eens wat. Weet u wat er is gebeurd en waar u bent?´, vraagt de verpleegkundige.
Peter van Meer is nog te versuft van de pijnstillers om te reageren. Hij valt weer weg.
De verpleegkundige schudt z´n kussen op en legt de patient wat rechter op in bed.

Tegen de avond komt Peter van Meer weer bij zijn positieven.
De zaalarts onderwerpt hem aan een uitgebreid onderzoek.
`U zult hier nog wel een paar weken moeten blijven. Morgen zullen we eerst ´ns goed bekijken wat u allemaal mankeert en hoe het er voor staat. U had nogal wat inwendige bloedingen. Dat moeten we goed in de gaten houden. U heeft alles bij elkaar veel geluk gehad. Voor de nacht krijgt u een licht slaapmiddel. Tot morgen.´

In een roes ondergaat Peter van Meer de onderzoeken. De commentaren van de verschillende artsen gaan grotendeels langs hem heen. Na een week is Peter van Meer zover dat hij doktoren en verplegend personeel redelijk te woord kan staan. Hij is nu ook in staat om z´n persoonsgegevens door te geven.

De volgende dag krijgt Peter van Meer onverwacht bezoek. Twee rechercheurs willen hem graag spreken. ´Weet u dat de auto waar u in reed vorig jaar in Wageningen is gestolen? Hoe verklaart u dat?´

Peter van Meer heeft een simpele verklaring. Hij heeft de wagen zelf gestolen.
´Vorig jaar is m´n vrouw van de ene op de andere dag bij me weggegaan. Dat heeft me zo geraakt dat ik psychisch volledig van de kaart was. Zelfs het werk was me teveel. Ik ben gewoon weggebleven. Omdat ik niet reageerde op telefoontjes en brieven werd ik ontslagen. Ook dat kon me niet schelen. Ik zwierf wat door Nederland. Op een zekere dag heb ik die auto gestolen om weer thuis te kunnen komen. Pas toen ze me na een paar maanden m´n huis uit dreigden te zetten, besefte ik dat er iets moest gebeuren. Ik heb alsnog een uitkering aangevraagd. Maar ja, bewijs maar eens dat je de weg kwijt was en daardoor in de problemen bent gekomen. De auto heeft al die tijd in de garage gestaan. Tot vorige week. Toen kreeg ik geld. Dat wilde ik in Belgie gaan vieren.´

´Dat mag u te zijnertijd allemaal aan de rechter uitleggen. Wij maken nu een procesverbaal van uw verklaring op dat u kunt ondertekenen.´

Een half jaar later doet Peter van Meer zijn relaas voor de rechtbank in Arnhem. ´Ik veroordeel u tot een voorwaardelijke straf van drie maanden met een proeftijd van twee jaar en een boete van duizend euro. U heeft nu gelukkig een uitkering zodat u dat kan betalen.´

´Nou nee. Ik verblijf nu bij het Leger des Heils. Toen ik in het ziekenhuis lag, kon ik mijn werkbriefje niet inleveren. Dus is mijn uitkering stopgezet.´