Onrust

Terwijl ik de lange oprijlaan afrijd, het grint knerpend onder mijn autobanden, kijk ik nog even in mijn achteruitkijkspiegel. Ze zwaait en lacht een onechte lach, omdat ze zich allesbehalve op haar gemak voelt. Er zit iets in de lucht wat zij, noch ik grijpen kan. Mijn onrust en de hare reizen met me mee naar huis en zelfs de rustgevende muziek die mijn autoradio ten gehore brengt, kan daar niets aan veranderen. Voor me strekken zich een avond en nacht uit, die ik geheel naar eigen inzicht kan invullen. En eenmaal thuis besluit ik van dat feit te genieten. Vanavond bouw ik een feestje. Thuis werp ik een goedkeurende blik in de badkamerspiegel en stift ik nog even mijn lippen, voordat mijn bezoek zich aandient. In de woonkamer rinkelt mijn mobiele telefoon en mijn gevoel zegt me, dat ik maar beter als de gesmeerde bliksem op kan gaan nemen. Daarom haast ik me naar beneden, waar ik een wanhopig en met gierende uithalen huilend meisje aan de lijn krijg. Ze smeekt me, totaal overstuur, om haar op te komen halen. Van logeren kan wat haar betreft geen sprake meer zijn. Vliegensvlug start ik de auto, zeg ik haar kalm te blijven en leg ik, voor de tweede keer deze avond, de afstand naar het huis aan het eind van de oprijlaan af. Als ik, daar aangekomen, uitstap, zie ik nog net mijn ex in zijn auto stappen. Ik bedenk me geen moment, ren naar hem toe en ruk het zojuist door hem met een klap gesloten portier open. ‘Ze wil geen contact met jou, dat weet je toch?’ roep ik, de wanhoop nabij. ‘Daar kan ik niet mee leven,’ luidt zijn antwoord.

Dan storm ik naar binnen, onderweg mijn zus bijna omver lopend. Mijn dochter heeft zich verschanst in de badkamer. Haar gesnik dringt door de deur heen en breekt mijn hart. Ik zeg dat ik er ben en pas dan durft ze naar buiten te komen. Met een door tranen besmeurd gezicht, werpt ze zich in mijn armen en zo lopen we samen de trap af. In de auto vertelt ze dat in de loop van de avond bleek, dat haar tante en haar vader een plannetje hadden gesmeed om een ontmoeting te forceren. Opeens werd ze geconfronteerd met de man bij wie ze zich niet veilig voelt, met wie ze geen contact wil en die zich bij dat laatste niet neer wil of kan leggen.

[i]Opeens zit ik rechtop in bed. Waar ik wakker van geschrokken ben, realiseer ik me niet meteen. De droom van zojuist heeft diepe indruk op me gemaakt, beklemt me. Ik kijk op de wekker naast mijn bed en zie dat het midden in de nacht is. En dan valt mijn oog op de telefoon die ernaast ligt. Het schermpje is fel verlicht en in grote letters lees ik de mededeling dat ik een bericht ontvangen heb. Mijn provider laat me weten dat mijn beltegoed voor deze maand is opgewaardeerd.[/i]