Op een gegeven moment heeft het de gemeente Schiedam behaagt om een nieuw en overkoepelend ziekenhuis te laten bouwen. Wel graag bij uitvalswegen zodat de gemeenten Vlaardingen en Maassluis ook hiervan gebruik kunnen maken. Liefst ook in de nabijheid van het openboer vervaar. Ik verslik mij er nu al in. En aldus wordt het plaatje ingevuld, gemodelleerd, omkaderd en gepresenteerd. Bewoners, die hier al generaties wonen en hun eigen bedrijf runnen, zullen het veld moeten ruimen. Afkoopsommen worden met een karige hand op tafel gesmeten. Als je maar oprot lijkt het credo.

Eindelijk is een kale vlakte zichtbaar en bouwondernemingen leggen beslag op hun terrein en plaatsen hekken en in- en uitritten voor het bouwverkeer. En ja: het ziet er imposant uit. Een heimachine ramt palen in de grond of het een lieve lust is.

Dan slaat het noodlot toe.

De in de grond ge- heide heipalen blijken voor een groot deel gebroken te zijn en daarom is het plaatsen van een fundering hierop hoogst ongewenst. Er vinden onderzoeken plaats, metingen worden verricht en vergaderingen belegd. Het resulteert tot niets.

Maar dan, meer dan een jaar later, is men het met elkaar eens. Er moet opnieuw geheid worden! De reeds opgebouwde torenkraan wordt afgebroken en de heistelling wordt weer aangevoerd en teruggeplaatst. Men begint weer van voren af aan. En nu gaat het wel goed. De torenkraan wordt na het heien teruggeplaatst en men begint een fundering te leggen. Als ingezetene zie ik het project gestaag groeien. Goh, wat ben ik trots om een Schiedammer te zijn.

Ik ga nu een paar stappen verder, naar het moment dat het ziekenhuis operationeel wordt, zoals tegenwoordig iets wordt genoemd dat gewoon in gebruik wordt genomen. Alles ziet er spic en span uit, dat moet ik ze nageven; een beauty is het geworden. Maar dat een roltrap het niet doet (die passagiers van het spoorstation naar beneden naar het ziekenhuis hoort te voeren) is een onvolkomenheid die beslist opgelost gaat worden. Ouderen met hun rollator moeten daar zelf even een oplossing voor vinden. Je kan niet alles hebben.

Maar als alles lijkt opgelost voldoet men ineens niet meer aan de huidige gestelde milieueisen. Er moet drastisch worden verbouwd. Verbouwen? En het is een hagelnieuw gebouw? Geldschieters trekken wederom hun knip en de verbouwing is een feit. Roltrappen doen het en de bereikbaarheid is optimaal.

Maar dan vind de mini-ster het nodig te roepen dat dit ziekenhuis niet beslist noodzakelijk is voor deze regio. In Rotterdam zijn immers ziekenhuizen genoeg. Toch? En je zal toch maar in Maassluis wonen en slecht ter been zijn en naar het ziekenhuis moeten?????
Daar heeft hij niets mee te maken! Die eehhhhh … hoe heet‘ie ook alweer … mini-ster.

Wat laten die lui zich toch in de kaart kijken zeg. Eerst je krabbel onder een opdracht zetten om een nieuw ziekenhuis te bouwen, om dan later te verkondigen dat het eigenlijk een niet noodzakelijk gebouw is.

En nu maar afwachten totdat die mini-ster zich met indalende testikels aan de poort van dit ziekenhuis meldt.
De dienstdoende slagboommanager richt zich op en zegt sorry: wij zijn gesloten.

Categorieën: Verhalen

6 reacties

Sagita · 15 juni 2012 op 12:49

Ja zo gaat dat in een democratie! Leuk geschreven!

Libelle · 15 juni 2012 op 12:58

Waar gewerkt wordt vallen spaanders. Soms is dat ook het enige waartoe onze belastingcenten leiden, tot in Spanje toe!
Ik laat me graag opjutten door zulke verhalen Prl, eh, mag ik Perl zeggen?

Mien · 15 juni 2012 op 13:59

Breek me de bek niet open Prlwytskovsky.

Wij weten wel beter.
Maak van die slagboommanager gerust een slachtboommanager … :hammer:

Goede column.

Mien

sylvia1 · 15 juni 2012 op 21:12

Ik had hem onder ‘maatschappij’ geplaatst P, want het is een mooi staaltje maatschappijkritiek.

arta · 16 juni 2012 op 11:31

Met verbazing gelezen. Goed aan de kaak gesteld, Prlwyt, met een ijzersterke uitsmijter 😀

Harrie · 18 juni 2012 op 16:58

Dit drijft mijn kaken van oranje naar rood. Grote gruwel wat een ongezonde farce.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder