Ontmoeting op een verlaten strand…

Al een poosje liep ze met het idee rond om toch maar weer eens hulp in te roepen. Er waren dingen in het verleden waar ze alleen maar een vaag gevoel over had en ze wilde eigenlijk wel eens om die vaagheid heen kijken. Op zich was de hulpverleningswereld niet vreemd voor haar. Ze had al heel wat –logen en –peuten de revue laten passeren. Niet dat ze er echt verder mee was gekomen. Als het te moeilijk werd stopte ze er weer mee. Maar toch wilde ze weten wat er was gebeurd toen ze nog klein was. Met name het zich altijd afgewezen voelen, waar kwam dat toch vandaan? Het beste was het om een soort van regressie-therapeut te zoeken. Die zou in haar verleden kunnen duiken en zo met haar terug in de tijd gaan en naar de kleine Anne zoeken. Maar ja, waar vond ze iemand die betrouwbaar was en waar het mee klikte. Want dat was van het grootste belang, dat het klikte. Haar ziel en zaligheid blootleggen voor iemand waar ze geen kant mee opkon dat werkte natuurlijk niet.

Na een aantal dagen vond Anne een vrouw die zich uitgaf voor Neo-hypnotherapeut. Ze had eerst gestudeerd voor psycholoog en toen ergens in België als aanvulling dat Neo-gebeuren. Het was iets alternatiefs en dat sprak de vrouw zeer aan als aanvulling op haar studie. Ze kwam in ieder geval heel aardig over en na het eerste intakegesprek besloot Anne om met Marja in zee te gaan. Er werd een afspraak gemaakt voor de volgende sessie en dan zouden ze eerst wat ontspanningsoefeningen doen. Nou, Anne zou het wel zien.

Na tien dagen was het zover. Ze belde aan en Marja deed open: “Loop maar gelijk door naar zolder.” Twee trappen moest ze op en daar ze geen trappen gewend was, was het een hele klim. Ze had zo’n raar stekend gevoel in haar rug. Net alsof ze geen adem meer kon halen. Ze ging zitten en langzaam ebde de pijn weg. Marja kwam binnen met twee kopjes en vroeg of ze thee wilde. Dat wilde Anne wel. Marja vroeg het één en ander over de afgelopen dagen aan Anne en stelde daarna voor om aan de ontspanningsoefeningen te beginnen. Marja stopte een bandje in een cassetterecorder en daaruit kwam een soort hoeloeboeloe muziek en begon rondjes te lopen door de ruimte. Zij zei tegen Anne haar gewoon te volgen, dit was goed voor het aarden. Enigszins gegeneerd volgde Anne haar en was heel blij dat niemand haar kon zien. Wat was dit nu weer en wat had dat met onder hypnose gaan dan wel met regressie ondergaan te maken. Maar typisch zoals Anne was volgde ze lijdzaam.

Het was natuurlijk de bedoeling van Marja om iets los te krijgen bij Anne maar dat ging zomaar niet. Al die jaren was het Anne gelukt om een façade op te houden en ook Marja was heus niet in staat om daar zomaar doorheen te breken. Na een aantal afspraken zei Marja dat ze Anne onder hypnose wilde brengen. Ze moest zich een plek in gedachten nemen waar Anne zich prettig en gelukkig kon voelen. Anna dacht daar even over na maar wist eigenlijk niets op te noemen. “Waar was ze nou echt helemaal veilig en gelukkig” dacht ze, ze kon zich niets bedenken. Toen hielp Marja Anne maar…..

“Stel voor dat je op een verlaten strand zou zitten met een paar rotspartijen die wat uitstaken en daar lagen wat grote stenen onder en daar zou je dan op gaan zitten. Een veilige plek want van achteren kan niemand je naderen en naar links en rechts heb je alle zicht. Verder heb je het uitzicht op een mooie aanrollende zee.

Anne deed haar ogen dicht en probeerde zich de situatie voor te stellen die Marja met haar zachte vriendelijke stem voorschilderde. Langzaam begon ze het rollen van de golven waar te nemen en keek naar links en naar rechts uit over het strand. Ze hoorde een zachte regen tegen de rotsen vallen.

Links in de verte zag ze een klein meisje aankomen. Terwijl de stem van Marja zacht verderging probeerde Anne zich te richten op het meisje. Toen het kind naderbij kwam herkende Anne het kleine meisje als het kind dat heel diep van binnen verstopt zat in de Anne van nu. Met een gevoel van weemoed en erbarmen keek Anne naar het kind. Er kwam een gewaarwording van een groot verdriet over haar. Ze begon te huilen. Dit wilde ze niet, ze wilde dit kind helemaal niet zien. Het was veel te confronterend. Weg met dat kind huilde het in Anne. Marja liet Anne weer zachtjes terugkomen naar de situatie in de ruimte op zolder die als therapieplek was ingericht. De regen was nu ook te verklaren want op het schuine tuimelruim regende het zacht.

Marja vroeg waarom Anne moest huilen. Anne realiseerde zich dat dit kwam omdat het gevoel van afwijzen zo sterk in haar aanwezig was geweest, haar hele leven al. En het ergste van alles was dat ze gemerkt had dat ook de Anne van nu het kleine meisje dat Anne heette, afwees. Dat had echt een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid gegeven.

De tijd was om, er werd een afspraak gemaakt voor een volgende sessie. Terwijl Anne de trap afliep kwam de gedachte bij haar op: “Ze zou nog wel zien of ze de volgende sessie door zou laten gaan. Dit kwam allemaal wel heel erg dichtbij…..”