Ontmoetingen in het paradijs

Een boer drijft zijn eenden naar een beter, drassiger stukje grond. Als een generaal brengt hij zijn kwakende manschappen tierend tot de orde, druk zwaaiend met een meterslange bamboestok.
Ik slenter door de velden.
Twee vrouwen lopen mij zwijgend voorbij, elk met een mand rijst op het hoofd.
Alsof de manden geen gewicht hebben, niet vragen om de juiste balans. Nog geen honderd stappen verder legt een oude, gekromde man zijn hand op mijn schouder.
Ik lach, hij lacht.
Samen lopen we minutenlang gebroederlijk naast elkaar over de stoffige weg.
We zeggen niets tegen elkaar.
Tot hij besluit om rechtsom te keren.
Glimlachend nemen we afscheid van elkaar. Ik ken zijn taal niet en hij niet die van mij.

Ik besluit te gaan zitten onder een dikke boom. Spelende kinderen kijken mij vragend aan: wat doet die vreemdeling hier? Ze houden mij van een afstandje nauwlettend in de gaten. In de deuropening van een hutje, waar ik vanaf mijn boom op uitkijk, roept een kleine, tengere man. Met veel handgebaar maakt hij mij duidelijk dat ik direct naar hem toe moet komen. Ik loop op hem af en begrijp dat hij mij zijn schilderijen wil laten zien.
Zijn hut hangt er vol mee. Een verzameling van priegelpeuterige bontgekleurde tekeningen.
De bekende traditionele taferelen: boeren op het veld, vogels in de bomen en de man met de haan. Taferelen die je in dit gebied voortdurend tegenkomt.
De ogen van de man glinsteren van trots. Hier in deze hut, hier bij deze man, zijn de schilderijen prachtig. Ik zeg hem dat ik ze ‘nice’ vind en ‘beautiful’.
Gek, hij vraagt mij niet eens of ik er één wil kopen.

Op het stoepje bij de deur van zijn hut gaat hij zitten. Hij gebaart mij naast hem plaats te nemen, steekt een kretek-sigaret op en biedt mij er ook eentje aan. Ik rook met hem mee.
In gebrekkig engels vertelt de man mij dat de boom voor ons, waar ik zojuist onder zat, zeker 400 honderd jaar oud is.
Het is een kolossale boom, niet hoog, maar wel met een enorme omvang en een indrukwekkende woeste kruin. Een boom waaronder de oudsten vergaderen, stel ik mij voor.
De kinderen, die mij zo-even nog argwanend aankeken, springen nu om de beurt van een muurtje. Op een veel te grote fiets rijdt een jochie bijna over mijn voeten.
Ik stap maar weer ’s op.
Groet de kunstenaar en loop in de richting vanwaar ik gekomen was.

De avondzon geeft de rijstvelden een diep oranje glans.
Het is een volstrekt andere wereld dan mij bekend is, deze wereld, waarin ik nu mag zijn.
Op een grote steen loop ik vast.
Met mijn knieën opgetrokken overzie ik de velden.
Ik zie de zon als een rode bal ondergaan.
De palmbomen steken zwart af tegen de hemel.
Ik huil om de schoonheid die ik zie.
Overweldigd ben ik.
Gegrepen door de armen van een wereld, die ik beleef als het paradijs.

Bender, 23 december 2007