Onvoorwaardelijk

De nieuwsflitsen van het journaal volgen elkaar in rap tempo op.
Vader springt voor trein, met beide kinderen aan de hand, eerste gorillajong in tien jaar, geboren in dierentuin Artis.
De afschuw van het zoveelste gezinsdrama wordt overlapt door vertedering van het ‘apenplaatje’. Een enorme moedergorilla heeft haar verse jong stevig tegen zich aangeklemd. De kolossale armen van deze mensaap functioneren als wegversperringen om het tere schepsel. Met platgeplakte haartjes op zijn apenkopje drinkt de kleine telg aan moederborst. Uit haar trotse moeder apenogen gutst een veelbetekenende ‘blijf-af-blik’.
Daarnaast huilen verdwaasde, gebroken nabestaanden en omstanders in de zoemende camera. Wat losse bosjes bloemen naast een treinrails als stille getuigen van een onmenselijk drama. Twee ogenschijnlijk verschillende beelden, de mens en de aap. Of vallen die verschillen feitelijk wel mee?
Wetenschappers beweren dat mensen niet van apen afstammen maar wél dezelfde voorouders hebben.
Zijn we dus neven en nichten van elkaar. Dat is even wennen, mogen we best even van bijkomen. Vaak doen wij deze genetische erfenis wat lacherig af, slaan op onze borst en slaken brullende geluiden bij wijze van grap. De ‘Brulaap’ in vol ornaat. Toch geen toevallig woord dat mensaap!
Apen zijn van naturen vredelievende dieren en beschermen hun jongen met alles wat in hun vermogen ligt. Te allen tijde kunnen apenjongen op onvoorwaardelijke bescherming rekenen. In voor en tegenspoed!
Waarom moeten ónze ‘mensenjongen’ het dan met regelmaat ontberen, die onvoorwaardelijke ouderliefde, die vast zou moeten staan als een rots in de branding. Daar hebben onze stamgenoten toch recht op.
Zou de mens, in zijn ontwikkeling, onderweg van aap naar mens iets over het hoofd hebben gezien. Iets wat wellicht uit ons systeem is geraakt tijdens onze jacht naar ‘vooruitgang ‘en technologie?
Wat dachten die twee kinderen onderweg, dat ze met papa op reis gingen? Als makke schapen, rotsvast gelovend in de goedheid van hun vader. Die de reis naar doodspoor koos, als weg naar ‘verlossing’.
Wordt het niet eens tijd om eerst de basis van ons bestaan, het beschermen van onze kudde veilig te stellen? Zoals apen al miljoenen jaren instinctief doen? Onvoorwaardelijk. Misschien moeten we massaal naar dierentuinen om te zien hoe onze behaarde neven en nichten dit dagelijks ten uitvoer brengen.
Veilig in gorilla armen! Een absolute zekerheid in Apenland, een geheid onvoorwaardelijk vaststaand gegeven.
Net als ónze ‘stille tochten’, na alle menselijke tragedies.