Oog om Oog

Lou Reed klinkt krakerig als een oude grammofoon door de speakers van de stationshal. Het geluid vult de ruimte op zulke wijze dat ik in slow-motion dans en ritmisch laveer tussen de reizigers die gehinderd door tijd, hun doel moeten halen. Mijn enige bestemming is het onderweg zijn, niet belemmerd door tijd of ruimte. Mijn ‘sculpture imaginaire’ schakelt naar een zwart-wit beeld,
en Lou Reed gaat twee volumetandjes hoger als mijn dansen tot een trance lijkt te veranderen en ik in mijn ooghoek een groep skinheads zie opdoemen.
In vertraagd tempo klapt de reizende menigte in haar handen als een metronoom die steeds een sneller ritme aangeeft.

Een van de ongenode gasten steekt vuurwerk af op de roltrap richting stationshal. Een ouder echtpaar dat twee treden hoger staat schrikt. Zo zeer dat de bejaarde vrouw haar evenwicht moet hervinden.

De menigte klapt als een staande ovatie die niet lijkt te eindigen en Lou Reed zingt zijn ‘Perfect Day’. Op de cadans van het opzwepende applaus loop ik naar de skinhead, en trek mijn mes.
De bloedgleuf van mijn stiletto heb ik wat uitgehold, zodat ik zeker weet dat er voldoende bloed verloren zal gaan. Ik mik op zijn oog, langzaam en in volledige rust. Zijn iris is zacht en veert licht mee.
Als bij het prikken met een botte vork in een onrijpe tomaat druk ik zijn oogbal kapot.

Wat oogvocht springt mij enthousiast tegemoet en nadat ik met het puntje van mijn tong de licht bittere smaak heb geproefd, veeg ik het van mijn lippen. De jongen kermt.

De gedachte of deze ‘symfonie van pijn’ mij beter in de oren klinkt als het “[i]you just keep me hanging on[/i]” uit de mond van Reed, is overbodig. Het is de ultieme samensmelting van twee prachtige muziekstijlen die mijn euforie te boven gaan.

De fluit van de conducteur die de vertrekkende trein aankondigt, lijkt het eindsignaal van de eerste ronde te zijn. Voortijdig de lange haal op de fluit van de conducteur, weet ik de as van mijn sigaret nog warm te blazen en die vervolgens te laten doven met een sissend geluid in de gapende wond van dat wat ooit een oog was.
Een oog zonder toekomst met een troebele blik de maatschappij in.

Want in het land der blinden mag Eenoog wel koning zijn, diepte zien blijkt toch moeilijk voor deze ‘mannen’.

Laat mij maar de blinde zijn die zijn ogen niet hoeft te sluiten voor deze ware ‘outcasts of society’. Want biedt mijn blindheid niet mij als voordeel dat ik zulke fantasieën mag hebben en deze mogen leven in mijn binnenste? Dat ik deze aan u mag vertellen, en dat ik de vrijheid heb ze op schrift te stellen of te verfilmen?
En dat ik ze niet hoef uit te voeren bij gebrek aan inzicht?