Als Nederland op 8 februari 1990 de kater van het carnaval verwerkt, staat de Amerikaanse zanger [url=http://www.delshannon.com/]Del Shannon[/url] vroeg op. Zijn vrouw hoort even later een harde knal en denkt dat hij na hun zoveelste ruzie de voordeur achter zich dicht heeft geslagen. Hij blijkt zichzelf echter met een schot hagel om het leven te hebben gebracht. Shannon had de opnames voor een nieuw album bijna voltooid en werkte na de dood van Roy Orbison samen met de overgebleven Traveling Wilburys (Tom Petty, Bob Dylan, George Harrison en Jeff Lynne van ELO). De carrière van tapijtenverkoper Del Shannon (die dan nog Charles Westover heet) begint in 1960 als hij samen met zijn toetsenist Max Crook (Maximilian) tijdens een optreden een bijzonder loopje op de keyboards ontdekt. Het geluid is volstrekt uniek, omdat Crook speelt op een Musitron, een voorloper van de synthesizer, waarvoor hij onder meer radio- en televisieonderdelen gebruikte. De volgende ochtend schrijft Del een tekst bij de noten en als ze het lied ‘s avonds spelen voor publiek is iedereen wildenthousiast. Het duurt dan ook niet lang voordat ‘Runaway’ op de eerste plaats van de Amerikaanse hitparade staat. Om het gevoel van ellende over het weggelopen meisje te versterken, zingt Del deels met zijn falsetstem wat in die tijd voor een blanke artiest hoogst ongebruikelijk is. Hij belandt met ‘Runaway’ ook in de ‘black singles’ hitlijst, omdat niet iedereen doorheeft dat hij geen Afro-Amerikaan is.

[img align=left]http://www.wind.sannet.ne.jp/mayu-a/inout/im3/ra-2_ds1.jpg[/img]In 5 jaar tijd zingt Del een oeuvre bij elkaar dat zich kenmerkt door angsten, bedrog en verdriet. In ‘Stranger in town’ verhaalt hij over de achtervolging van hem en zijn liefje door een enge man die opvallende gelijkenissen vertoont met Peter R. de Vries. Del zingt met overslaande stem met op de achtergrond de opgejaagde orgelklanken van Maximilian. De laatste uithalen op ‘Keep searchin’’ lijken zelfs regelrecht uit een martelkamer te komen. In het midden van de jaren ‘60 verandert het popklimaat in Amerika door de komst van Engelse beatbands als The Beatles en Rolling Stones. Del introduceert zelf The Beatles in de VS door in 1963 ‘From me to you’ van Lennon en McCartney op te nemen en scoort er een bescheiden hit mee. In de tweede helft van de jaren ’60 wordt het kwakkelen met de carrière van Del. Hij gaat in 1967 de studio in met de maniakale producer Phil Spector (die verdacht wordt van moord op een actrice in 2003) voor een nieuwe versie van ‘Runaway’, maar die slaat alleen in Nederland aan. Hij maakt zelfs een aantal punkrock nummers, een genre waarmee streekgenoten The White Stripes nu populair zijn. Zijn platenverkoop bereikt een dramatisch dieptepunt.

In de jaren ’70 verdient Shannon zijn brood als producer en live-artiest. Maar als de disco de overhand krijgt, heeft niemand meer interesse in zijn muziek en zoekt hij zijn toevlucht in de drank. Pas in de jaren ’80 scoort hij met hulp van Tom Petty in Amerika weer een hit met ‘Sea of love’ en zingt hij ‘Runaway’ opnieuw in voor de serie ‘Crime story’ van Michael Mann (‘Miami vice’). Hij lijkt net als Roy Orbison een jaar eerder een comeback te gaan maken en zijn zelfmoord roept dan ook veel vragen op. Volgens zijn vrouw LeAnne was er niets aan de hand totdat hij Prozac ging gebruiken. Maar dat medicijn gebruik je volgens mij niet omdat je zo vrolijk bent. De teksten van Shannon verraden ook veel over zijn gemoedstoestanden. Postuum heeft Del in 1991 een hit met ‘Walk away’.

‘Runaway’ kent meer dan 200 uitvoeringen, waaronder versies van uiteenlopende artiesten als Elvis Presley, Bonnie Raitt en de Duitse discogroep Eruption. Het zo kenmerkende orgelgeluid van Max Crook is ook ontelbare malen gekopieerd, bijvoorbeeld door The Tornados (‘Telstar’), Orchestral Manoeuvres in the Dark (‘Telegraph’) en The Nits (‘Cabins’). Maar het mooist is natuurlijk de combinatie van het jankende orgeltje met de stem van Del. In november is de 8-delige cd-box ‘Home and away’ verschenen, waarop zijn werk uit de jaren ’70 en ’80 helaas ontbreekt. Interessanter is zijn live-dvd die een jaar geleden uitkwam. Daarop geniet Del zichtbaar en zingt hij alsof zijn leven er vanaf hangt.
[email]edkq@yahoo.com[/email]


6 reacties

Mup · 17 februari 2005 op 14:09

‘On the wings off a nightingale, i fly..’ Heerlijk. Weet jij of de Travelling Wilburries nog door zijn blijven gaan met andere leden?

Groet Mup.

Eddy Kielema · 17 februari 2005 op 14:27

Ha Mup,

The Taveling Wilburys hebben volgens mij 2 albums gemaakt, waarvan 1 met Roy Orbison en 1 met zijn vieren (Tom Petty, Jeff Lynne, George Harrison en Bob Dylan). Die tweede cd uit 1990 (getiteld volume 3!) schijnt echter niet zo goed te zijn (zie [url=http://www.allmusic.com/cg/amg.dll?p=amg&token=ADFEAEE47818D949AC7120C1963455E9BC7CE604DF4AF6C01D2F4749DABC345C9E0F73ED40A7C6CCB6E577B479AAB326AE580FD9CFEB468DA1&sql=10:8d9sa9ygb23g~T1]recensie[/url]), maar ik kan er zelf niet zo goed over oordelen, want ik ken ‘m niet. Ook de single She’s my baby heb ik volgens mij nog nooit gehoord. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat die zo weinig indruk heeft gemaakt dat ik ‘m weer ben vergeten… 🙂

Kees Schilder · 17 februari 2005 op 16:24

[quote]’On the wings off a nightingale, i fly[/quote]

Is dat niet het nummer van The Everly brothers, geschreven door P.McCartney? Of is dat iets anders?
Speelde overigens, Ringo Star ook niet in the Traveling Wilburries? En Mr Slowhand?
Dank weer voor deze column!
groet
Kees

Eddy Kielema · 17 februari 2005 op 16:59

Klopt, Kees. Maar op Wings of a nightingale speelt volgens mij wel Jeff Lynne van Traveling Wilburys mee of hij heeft het geproduceerd, want er klinkt wel iets van hem in door. Handle with care en End of the line zijn hits van Traveling Wilburys. Voor zover mij bekend hebben Ringo Starr en Eric Clapton daarop niet gespeeld.

Mup · 17 februari 2005 op 17:21

Ben gaan graven, Eddy. Je hebt me aan het werk gezet:-) Op Handle with care en End of the line, komen ze inderdaad niet voor. Wel Ian Wallace.
Van deze cd is Last Night mijn favoriet, uit 1988 dateert de cd alweer,

Groet Mup.

Ma3anne · 18 februari 2005 op 11:11

Jouw stijl van schrijven hapt zo heerlijk weg. Qua inhoud veel nieuwtjes voor mij. Leuk!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder