Opa

Ik zit op een bankje in een park zomaar een beetje voor me uit te staren. De zon strooit oplichtende spikkels over het water van de vijver die voor mij ligt. Een zwoel windje veroorzaakt zacht geruis in het gebladerte van mijn vriend, de knoestige eik. Er loopt een oudere man met een klein meisje aan zijn hand. Hij stapt stevig door, het meisje huppelt, haar krullen dansen op de maat van haar sprongetjes. Ze strijken naast mij neer en ik schuif een stukje op.

“Opa, vertel mij nog eens over de gekleurde kinderen,” bedelde het meisje terwijl haar sproetige neusje een beetje opwipt. “Voor de zoveelste keer,” kreunt haar opa. Toch gaat hij er eens goed voor zitten. Zijn houding verraadt dat we hier te maken hebben met een bedreven verhalenverteller…

“Zoals je weet, is er naast deze wereld waar jij in ronddanst nòg een wereld,” liefdevol tipt hij haar zacht met een vinger op haar kruin. “Ja,” juicht de kleine meid, “de wereld waar de verhalen worden verzonnen!” “Heel juist,” zegt opa, “maar nu stil luisteren hoor.

In die wereld wonen alleen kinderen en wel hele bijzondere. Ze zien er om te beginnen anders uit, ze verschillen namelijk allemaal van kleur… Er zijn rode, gele en paarse exemplaren en van elke andere kleur die je kunt bedenken. Omdat het in die wereld altijd lekker warm is hoeven ze ook geen kleren te dragen. Dat is helemaal niet erg, want ze zijn in hun blote-kleuren-lichaam zo mooi als een veld vol zomerbloemen.

Die kinderen bedenken de levensverhalen voor de mensen op déze wereld. Als er bij ons een kindje geboren wordt, gaat het gekleurde volkje aan de slag. Ze gebruiken hun verschillende kleur-kwaliteiten om voor iedereen een eigen karakter te schilderen. Bij jou hebben ze er vast een heleboel roze ingedaan, want je bent zo’n schatje.”
“Oh, opa soms ben ik ook helemaal rood, dan ben ik heel boos!”
“Ja, ja, we hebben allemaal veel verschillende kleuren in ons, dat maakt het nu juist zo spannend.

Voor elk van ons zal zich een uniek verhaal ontspinnen, daar hoeft niemand verder iets aan te doen. Het fijne is, dat het verhaal je veel cadeautjes geeft, het schenkt je allerlei ervaringen waar je van kunt genieten. Het schenkt je de mensen die op je pad komen en waar je van kunt houden. Het schenkt je de dieren en de natuur waarover je je kunt verwonderen. Ja meiske, de gekleurde kinderen maken het leven tot een wonderschone ervaring.”

De oude man zweeg en keek peinzend voor zich uit. Daar had zijn kleindochter geen boodschap aan en trok hem stevig aan zijn mouw. “Maar waarom gebeuren er dan ook nare dingen, opa? Sommige mensen zijn heel verdrietig,” sprak ze gedecideerd.

“Dat komt omdat sommige mensen de gekleurde kinderen niet kennen. Daardoor hebben ze geen vertrouwen en proberen ze het levensverhaal naar hun eigen hand te zetten. Je moet altijd onthouden dat het verhaal er al is, jij mag het beleven. Open je hartje voor wat er komt. Als je geen verzet biedt tegen je eigen verhaal, zal het een mooi sprookje worden met een gelukkig einde.”

De man komt kwiek overeind en tilt zijn kleindochter een stukje van de grond om haar een zoen te geven, “ kom op meisje, we gaan naar huis. Zullen we doen wie er als eerste is?” “Dat is toch al bepaald opa,” zegt de kleine wijsneus. “Ja maar jij en ik weten de uitkomst nog niet, dus ik zou maar zo hard rennen als je kunt”, lacht de opa.

Glimlachend kijk ik het stel na, het lijkt erop dat de opa het meisje laat winnen.