Opa wil niet meer

Gisteravond zag ik een reportage bij het actualiteiten programma met de naam 1 vandaag.
Vaak zit ik te kijken en dan denk ik bij die reportages zoiets van “Ja, nou en”.
Dat is dan ook heel vaak op de zaterdag want dat is de wekelijkse “komkommerdag” en op die dag komt er weinig goeds uit het programma 1 vandaag of een programma als NOVA. Zo had NOVA een paar weken terug een droge parelkut uit Heusden en dat psychisch gestoorde geval zat te huilen dat ze de straatprijs van vorig jaar was misgelopen omdat ze geen lot had gekocht, ronduit slecht voor een programma die toch veelal goed uit de verf komt.
Maar zaterdag is dan ook wel een dag voor dat soort reportages van het niveau telegraaf.

Gisteren was er op 1 vandaag een tranentrekker van een reportage, en ik zit voor de TV echt niet snel te jammeren.
Maar dit ging diep en ging over het leven maar vooral over de dood die me in de reportage als een rode draad constant om de oren sloeg.

De man waar het over ging was 87 jaar oud en had zijn vrouw een jaar eerder verloren aan de ziekte waar wij mensen nog steeds gillend gek van worden: kanker.
Slepende ziekte en dus en vreselijke strijd tegen de dood.
Deze zeer aardige opa was kerngezond en had het nog helemaal op een rijtje, kortom kerngezond dus niks aan de hand denk je dan.
Nou mooi niet dus.

De lieve opa was al aardig blind en dat zou alleen maar langzaam erger worden, dan denk je nog steeds niet zo snel aan de dood.
Maar opa wou graag dood, heel graag zelfs want alles waar hij van hield had met gezichtsveld te maken.
Zijn hobby was het knutselen aan horloges en hij was dol op de natuur, maar voor de man was er niets meer te zien.

Het gevecht dat zijn vrouw had geleverd wou de man absoluut niet en hij zei op een prachtige manier dat als het leven een alfabet zou zijn dat de letter z dan niet meer hoeft van hem, kortom de man wou gewoon dood.
En wij zijn enorm modern tegenwoordig maar iemand een handje helpen mag niet,en daarom gaat opa het zelf doen.

Zijn zoon was zeer betrokken bij zijn vader en komt ook veelvuldig voor in de reportage, het eerste deel is in juli 2006 opgenomen.
Bij de opnames in september 2006 heeft opa zojuist in augustus het flesje met gif ingenomen, een soort slaapdrankje waarvan niet duidelijk is hoe hij hier aan kwam.

En de zoon verteld dat hij bij zijn vader op bezoek was met een vriend van hem, zijn vader was die dag enorm vrolijk.
Ze staan met z’n drieen op vaders slaapkamer en voor de zoon het doorheeft (hij staat even met de rug naar vader toe) gaat zijn vader op het bed liggen en spreekt de woorden “Jongens, bedankt voor alles” met op zijn het nachtkastje het lege glas.