De ruil van de Israëlische reservekorporaal Gilad Shalit tegen zo’n duizend Palestijnse gevangenen brengt zowel grote vreugde als diepe verontwaardiging teweeg. Blijheid overheerst bij de families die hun geliefden weer in de armen kunnen sluiten en boosheid bij de nabestaanden van de slachtoffers die met lege handen staan. De ruilverhouding lijkt hierbij helemaal zoek. Zijn de Palestijnen in de opruiming?
Ik walg van mijn lichaam. Harig is mijn haar. Stoffig ook. Groot is mijn hoofd. Dat baart mij kopzorg. Wanhopig word ik daar van. Mijn buik is qua omvang giga dik. Mijn laptop kijkt mij aan. Klapt bijna van schrik dicht. Dramatisch.
’n Vioolsoort draagt bijna zijn naam. Hij zat vol van zijn kruising zoals zijn tuin daarvan vol stond. ‘n Blauw-wit natuurlijk schoon wat lijkt op Viola Palustris. Ik vond ’t zo typisch dat zijn vioolsoort ’n omauitstraling had. Voor ons huis plant mijn pa in krokusschrift zijn vrouw’s naam in ’t gras. Ik zag haar vaak staan voor ’t raam. Zo trots als ’n pauw!
Welke competenties hanteert de personeelsafdeling van de politie eigenlijk voor het blauw op straat? Een snor voor heren en haar op de tanden voor dames? Voor ‘uitstekende daden van moed, beleid en trouw’ kun je de Willemsorde krijgen. Dat blijkt, uit onderzoek door de Politieacademie, een onbereikbare missie voor dienders.
Mijn lief heeft de auto geparkeerd in een donker straatje. Het is avond en alles is zo eenvoudig als maar kan. Ik ben geil, hij is geil en samen zijn we nog heter dan een sauna. We verhuizen naar de achterbank, hij duwt mijn rode jurkje vlug omhoog en ik kan maar aan één ding denken: wat als we nu betrapt worden.
