Anne is vier jaar. Ze woont in een mooi huis. Ze woont er met papa, mama en Joris. Papa is een beetje een gekkerd. Hij maakt altijd grapjes. Anne moet altijd om hem lachen. Soms is papa ook wel eens boos. Dat vindt Anne niet zo leuk. Mama moet ook vaak om papa lachen. En mama kan heel lekker koken. Mama maakt de lekkerste sliertjes van de hele wereld. Mama weet dat Anne sliertjes lekker vindt.
Het is heerlijk om erop te staan als je geen trein hoeft te halen. Genieten van een wereld die in slow motion aan je voorbijtrekt. Het is ook leuk om van een afstandje naar een roltrap te kijken. Mensen die een sprintje trekken om de roltrap ‘te halen’, alsof ze het op precies die ene tree gemikt hebben die voor de anderen gewoon een stuk staal is dat zich aan de onzichtbare kant van de rol bevindt.
Het is zondagochtend, en Frankrijk fietst.
Wij rijden over landelijke Franse wegen naar de snelweg. Onderweg komen we in dorpjes, waar de rust nog niet is verdreven en de zon langzaam aan kracht wint, zondagsfietsers tegen. De autoraampjes staan open, de Franse kreunmeisjes zijn zacht hoorbaar in de cabine en we laveren langs Fransmannen op racefietsen.
Na twee mislukte vloeren hebben we de deskundige gebeld. Onze vloerenman. Uit Volendam, want daar hebben ze er verstand van. En bovendien kent hij het huis aangezien hij in juli ook de dekvloer heeft gestort. Vanavond komt hij langs.
Kamperen is afzien en een test voor je relatie. Eigenlijk begint dat al in de auto. Het kaartlezen en het opvolgen van de daaruit volgende instructies is een balanceren op een hooggespannen draad boven diepe afgronden. In een geoliede relatie rijdt de bestuurder direct de opgegeven route die de bijrijder opgeeft. Als de bestuurder twijfelt moet de bijrijder dat kunnen accepteren. Het is natuurlijk een deuk in je ego als je moet toegeven de weg niet goed hebt afgelezen uit de Michelin.
