De dood of de gladiolen

Het wielerjaar begon zo mooi. Al vroeg in de lente kon ik met mijn maten goed doorkachelen. Lekker linkeballen en dan vanuit de zetel de sprint aangaan, zodat je met een straat voorsprong bij het dorpscafé arriveerde. Maar al snel verschenen de onvermijdelijke toerfietsers op het asfalt. Als echte renner ga je dan erop en erover. Vooral als het babyboomers zijn. Dat ze niet zelf trappen en een motortje het werk laten doen, is nog tot daar aan toe. Nee, die geriatrische nozems blijven stug met zijn tweeën of zelfs drieën naast elkaar rijden. Eigen gezelligheid eerst.

De Verandering

Het is 10 over 3. Vrijdagmiddag. Als ‘basisbig’ stond ik al klaar om te vertrekken. Langzaam aftellend naar het weekend. Een weekend vol voetbal en buiten spelen. ’s Avonds heerlijk voetballen tot een boze vader naar buiten kwam omdat ik toch echt mijn ledikantje op moest gaan zoeken. Nu, een kleine 6 jaar later is voetbal nog maar een klein onderdeel in het drukke leven van een puberend figuur. Een drastische verandering… misschien wel de Verandering?

Jarig!

Het is nog donker als ik wakker word, ik werp een blik op de wekker en zie dat het pas drie uur in de morgen is. Drie uur en ik ben klaar wakker, what´s new!

Filmhuis

Thomas kijkt niet om, wandelt zo hard als wandelen mogelijk is zonder aandacht te trekken het stadsplein over, in de richting van de parkeergarage. ‘Ik moet hier weg.’ Op de eenzame trap naar de parkeerkelder kan hij de verleiding om te rennen niet meer weerstaan. Gelukkig, daar staat zijn auto. Buiten adem ploft hij op de stoel, de sloten direct vergrendelend. De knokkels van zijn handen zijn wit, zo hard omklemt hij het stuur. Met een zucht drukt hij zijn voorhoofd er tegenaan en probeert zich op zijn ademhaling te concentreren. Rustig, rustig. Het is alsof hij een klik hoort in zijn hoofd, als de beelden plots binnenstromen, hem opnieuw naar adem doen happen. Hoe kon dit gebeuren?