Soms leun ik op de rand van mijn balkon en kijk uit over het park, en naar de flat aan de overkant. Er zitten mensen te zonnen en bij een ander is alles potdicht. Een enkeling kletst met een buur en wijst in een bepaalde richting waarna zij getweeën, met een hand boven hun ogen, ogenschijnlijk in het niets turen.
Ik ken een dame van 79 jaar. In haar tienerjaren is zij het slachtoffer geworden van een verkrachter. Bij vlagen heeft zij nog steeds last van nachtmerries. Ze vertelde me dat het haar eigenlijk nooit gelukt is om een liefdevolle relatie op te bouwen met een man. Zo diep zit haar pijn. Vreselijk!
Koken met de sterren. Bestaat er een tv-programma dat zo heet? Vast wel. Ieder willekeurig moment dat je de televisie aanzet is er wel een programma op, dat iets met het bereiden van eten te maken heeft. Word je geconfronteerd met de snelle glamour-kok Jamie Oliver, die op een ijsschots ergens in de Barentszzee temidden van een aantal Inuïten een zeehond aan het barbecuen is.
Nou zo luchtig is ook een beetje overdreven, maar het water staat bij veel mensen aan de lippen. Terwijl ik verleden week op het nieuws hoorde dat de pensioenen volgend jaar weer minder worden ga ik mij nu toch wel afvragen, wat houd een mens toch over in de nabije toekomst?
Dat de Tour de France lijden impliceert hoeft na zondag geen nadere uitleg. Ik miste de aanrijding van de kopgroep. Over lijden gesproken. Net na het incident schakelden wij de tv in. Uit het commentaar begrepen we dat Johnny H. met virtuele bolletjestrui en al van de weg gereden was door een zwarte auto en in het prikkeldraad beland was. Hij kon geen kant op. Althans volgens de tv-commentator. Nogmaals: ik had het niet gezien.
