Koeltjes schijnt het eerste lentezonnetje. Ze kan zich nog maar net boven de huizen aan de overkant tillen, dus ik vergeef haar de kilte. Koffie, boek en mijn blauwgeschilderde stoel. De peuk mis ik, dat mag écht niet meer van mijzelf, maar de lucht is blauw, de temperatuur boven nul, dus ik gá er voor. Voorzichtig plaats ik mijn billen op de, nu al koude, zitting.
Het is niet dat ik iets tegen Nigel heb. Het is alleen dat ik vind dat het leukste spelletje ter wereld om naar te kijken, zoveel invloed heeft op hoe wij naar elkaar kijken en met elkaar omgaan, dat er meer nagedacht kan worden over dit effect.
Lisa is weer thuis. Michael weer aan het werk. Het leven begint langzaam zijn normale loop te nemen. Monique loopt niet meer elke vijf minuten naar de babykamer om bezorgd te checken of het wel goed gaat met haar dochtertje. Alle sloten in het huis zijn vervangen. Bovendien hebben Michael en Monique besloten om een alarminstallatie te laten aanleggen. Monique is zo vaak alleen thuis, en ze is toch een beetje bang geworden na wat er is gebeurd.
In het dorp van mijn jeugd zet Het Leger Des Heils jaarlijks een grote tent op.
Hoe de oudere bevolking van ons dorp met het evangeliseren omgaat durf ik niet te zeggen.
Voor de kinderen levert het vrolijke middagen op met mooie en spannende verhalen en veel zingen.
De tekstboekjes mogen mee naar huis en ook daar zing ik: “Blij, blij mijn hart is altijd blij, want Jezus is een vriend van mij, daarom is mijn hartje blij.”
Flessen bleekmiddel en thinner zien er binnenkort saaier uit dan saai. Nu is de verpakking van schoonmaakmiddelen nog te vrolijk en daardoor aantrekkelijk voor kleine kinderen. Ieder jaar weer raken er 7.000 (!) koters gewond door een slok uit een verkeerde fles. Moeder let even niet op, terwijl ze op zaterdagochtend in de toiletpot hangt en hupsakee.
