Michael wordt wakker door de ringtone van zijn mobieltje. Automatisch draait hij zich op zijn andere zij om zijn arm om Monique heen te slaan. Even schrikt hij. Ze is er niet. O, dan is ze vast bij de baby. Dan realiseert hij zich, dat Monique in het ziekenhuis is met Lisa. Hij geeft zichzelf nog even de tijd om wakker te worden, en dan pakt hij de telefoon. Eerst maar eens bellen hoe het gaat.
‘We komen er niet uit, visboer.’
De vrouw voor me spreekt met een licht Oost-Europees accent, waardoor het woordje ‘uit’ een fraaie langerekt ‘oooi’ meekrijgt.
Toch oogt ze bepaald niet als het prototype Poolse of Russische bruid die ik in tijdschriften of bij andere gelegenheden weleens voorbij zie komen. Geen bontkraag, overdadige flonkeringen en uitbundig geblondeerde lokken, maar een chique zwart mantelpak, strakgesneden pony en een zware donkere designbril zoals je ze tegenwoordig overal tegenkomt, ook op gezichten die de last ervan eigenlijk niet kunnen dragen.
Terwijl ik vanochtend een poging waagde om het joggen in mijn leven een plekje te geven, kwam door de warmte of misschien gewoon door de ‘versheid’ de geur van hondenpoep onaangenaam mijn neus in.
De vogeltjes zijn druk bezig met het bouwen van nieuwe nesten in onze tuin. De natuur maakt zich op voor een nieuwe lente. Ook de wijkontwikkelingsplannen in Helmond West beginnen langzaam vorm en kleur te krijgen. Ze zien steeds meer licht. Het live getwitter in de tuin overstemt vooralsnog het digitaal getwitter op internet. Voor hoelang nog? De tijd begint langzaam te dringen. Van bouwactiviteiten is echter nog geen sprake. Ligt de gemeente wel op schema? Achter de schermen wordt hard gewerkt.
“Hallo Nicolien? Met Sylvia.”
Is dat mijn stem? Wat klink ik raar. Beschaamd lach ik, wat meteen afgestraft wordt met een flinke hoestbui. “Ik ben ziek.” Die laatste zin had ik niet hoeven toevoegen, mijn stem is zo onherkenbaar vervormd door druipend snot, verstopte holtes en rauwe stembanden dat mijn verkoudheid al van de eerste vier woorden afdroop.
