Op een kwade dag werden we getroffen door de ergst denkbare ramp die een modern huishouden kan treffen. Ik weet nog precies hoe het ging. Het was rond zessen – ik zat op de bank rustig de krant te lezen – dat er plots een scherpe brandgeur uit de keuken kwam. In de veronderstelling dat er iets stond aan te branden smeet ik de krant op de grond en holde ik de keuken in, graaiend naar de knoppen van het fornuis.
Er was toch duidelijk afgesproken op Twitter dat er geen grappen meer over tsunami’s gemaakt zouden worden? Nu zijn er altijd wel een aantal hardleerse personages, in dit geval een groepje “gelovigen”, die zich daar niet om bekommeren en er rustig de draak mee blijven steken. Dit groepje beweerd namelijk dat in 2012 Nederland en zijn gehele bevolking ten onder zal gaan door een tsunami.
De eerste passen, die ik op dansles leer op mijn zeventiende, maak ik met queenies: beginnerspumps met een sierlijk piepklein hakje. De jongens krijgen een rood hoofd, als ze een meisje met de verplichte strakke buiging ten dans komen vragen. Wij meisjes zitten aan de rand van het zaaltje op onze stoel te wachten, tot we gevraagd worden. Minstens zo verlegen. Quick-quick-slow, quick-quick-slow, in quickstepmaat schuiven en draaien we met instructies braaf over de gewreven houten vloer. Het parket is in visgraat gelegd, zoals je dat nu vooral nog in oude musea ziet.
Tekst met plaatjes combineren, zeker voor kinderen, lijkt o zo modern. Nou, vergeet het maar: Erasmus propageerde dit al 500 jaar geleden. Zo modern was deze grote Rotterdamse Nederlandse Europese wereldburger.
