‘k Wou dat de vaat af was

Op een kwade dag werden we getroffen door de ergst denkbare ramp die een modern huishouden kan treffen. Ik weet nog precies hoe het ging. Het was rond zessen – ik zat op de bank rustig de krant te lezen – dat er plots een scherpe brandgeur uit de keuken kwam. In de veronderstelling dat er iets stond aan te branden smeet ik de krant op de grond en holde ik de keuken in, graaiend naar de knoppen van het fornuis. Maar er stond helemaal geen aanbakkende of droogkokende pan op het vuur. De walm bleek uit de vaatwasser te komen. Die maakte bovendien een merkwaardig, zielig geluid, dat deed denken aan een zielig hondje dat nooit wordt uitgelaten, maar slechts één keer per dag het platje achter het huis op wordt geschopt – in de stromende regen. Ik deed de deur voorzichtig open – het water werd gelukkig nog wel afgepompt – om te controleren of een van de sproeiarmen geblokkeerd was. Dat bleek niet het geval: als ik ze een zetje gaf draaiden ze ongehinderd rond. Ik schakelde het apparaat uit en na dertig tellen weer in, maar verder dan hetzelfde deerniswekkende gejammer en rook die langs de randen van de klep omhoog kringelde kwam het niet.

Ik ben zo’n man die technische mankementen hoopt te verhelpen door een rake klap of trap tegen het weigerachtige toestel in kwestie te geven. Dat werkte overigens altijd prima bij onze oude televisie, als die het weer eens nodig achtte om zomaar ineens het beeld – en daarmee het hoofd van de nieuwslezer – in de breedte uit te rekken. Een flinke ram was dan voldoende om de weergave weer naar normale proporties te laten floepen. Soms leek de meneer op het scherm zich van schrik pardoes te verspreken, maar dat gebeurde eigenlijk alleen als Philip Freriks nieuwslezer van dienst was. Hoe dan ook, bij onze kaduke vaatwasser haalde die ‘reparatiemethode’ niets uit. Ik sloeg de deur meerdere malen keihard dicht en bonkte tegen de binnenwanden tot mijn handen er zeer van deden, maar dat loste niks op. Er zat niks anders op dan een reparatiebedrijf in te schakelen.

De volgende middag keken we toe terwijl de afgevaardigde monteur de schade opnam. Bij iedere ‘hmmm’ en ‘ah’ kromp ik ineen, want zulke geluiden betekenden natuurlijk niet veel goeds. “Dat wordt enkele reis schroothoop”, seinde ik zwijgend met mismoedige mondhoek- en neusvleugelbewegingen naar mijn vrouw, want ik wilde de mompelende techneut niet storen.
“Laten we nou eerst even afwachten wat hij te vertellen heeft”, wenkbrauwde ze terug, en ze fronste er een groot uitroepteken achter. Na een uitgebreide diagnose werd ons gemeld dat het defect voor een schappelijk bedrag te herstellen was. Nou, dat was dan toch weer een meevaller. Er moest echter wel een onderdeel worden besteld dat van ergens ver over de grens moest komen. Om kort te gaan: we zouden het veertien dagen zonder vaatwasser moeten stellen. En aan leenapparaten deden ze niet.

Twee weken lang afwassen met de hand, wat een ramp was dat. Het voelde als een regelrechte vernedering om na jaren vaatwassercomfort terug te moeten keren naar het armoedige niveau van afwaskwast en teil, rimpelige handen en mooi schuimend sop dat na een paar borden al doodslaat. Ja, het was echt zwaar afzien. Dus wat waren we blij toen onze genezen verklaarde vaatwasser op een steekwagentje de keuken in werd gereden. We begrepen hoe een langgestrafte zich voelt wanneer hij eindelijk als vrij man door de gevangenispoort naar buiten stapt. Diezelfde avond was de feestelijke heringebruikname van onze machine, die speciaal voor de gelegenheid ons complete zondagse servies mocht doen. Dat had hij na alle ellende wel verdiend. En wij genoten intens van de zoemende en soppende geluiden die uit zijn binnenste opstegen. De hele sessie lang zaten we met ons oor tegen zijn laadklep aangedrukt te luisteren naar die wonderschone symfonie van water en techniek. Werkelijk prachtig.

En toen moest dat ding weer helemaal worden uitgeruimd. Wat een takkenkarwei.