Er zijn nogal wat ridders in Nederland. Vergeet die kleurrijke visioenen van de Middeleeuwen. Geen maliënkolders en helmen met vizieren, geen zwaarden en lansen, geen paarden en kastelen, geen toernooien met wapengekletter en banquetten waar de wijn rijkelijk vloeit. Maar toch, ridders. Er zijn twee orden: Oranje-Nassau en de Nederlandse Leeuw. Er is ook een militaire Willemsorde, maar ik weet niet of je daar ridder in kunt zijn.
Nederland bevat vele mensen, waar ik simpel gezegd geen bal van snap. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ergens geen “bal” van snappen een eigenaardige uitspraak is. Zouden de wegen, die teelballen afleggen in het leven, niet te bevatten zijn? Of snappen ballen in het algemeen weinig van deze wereld?
Het was vandaag extreem winterweer, dus daar stond ik dan. Goed ingepakt en voorzien van de juiste isolatiematerialen. Oranje muts op m’n knar, bijpassende vrolijke handschoenen en een fijne -door mijn lief met hartstocht gebreide- wollen das. Tot hilariteit van een paar aardige NS’ers, die met plezier een paar foto’s wilden maken. Dus op volmaakt belachelijke wijze ben ik nu voor het nageslacht vereeuwigd. En ook in die uitstekend verwarmde trein had ik de lachers op mijn hand.
De haren op mijn armen staan rechtop! Wanneer ik de grote kleurige tent op het pleintje zie staan. Ik ben nerveus bij het binnengaan, alsof het de eerste keer is! Diep onder de indruk van de mensen en dieren die daar ongelofelijke kunstjes vertonen.
Nederlandse tv. Bron van amusant vermaak, ergernis én doordachte, leerzame educatie.
Plaats van (mis)handeling: een naturistencamping. Land van herkomst: Zuid-Frankrijk. Nog exacter: een kampwinkel.
