Ik ben uiteindelijk toch te bleu om me bij Patricia in de kijker te spelen. Ze kan dan wel binnen handbereik zijn, ik houd het toch liever op – laat ik zeggen zelfredzaamheid dan dat ik een gooi naar La Paay doe. Eenmaal oog in oog met de diva blijkt al die branie erg virtueel.
Scooter!
Ik zag net een klein ongelukje op straat. Groep 3 van de basisschool in mijn straat, was met vrolijke stemmetjes op weg naar het sport lokaal even verderop. De basis school wordt verbouwd, dus moeten ze elke dag vijf minuten lopen, naar een andere locatie.
Dag zoveel van zoveel. Of moet ik eerder zeggen nacht? Of avond? Veel verschil is er immers niet, behalve het licht buiten. Het ene schepsel leeft op wanneer de zon opkomt en de ander begint pas tot leven te komen wanneer de maan zich laat zien. Ik behoor overduidelijk tot de laatste groepering. Ik hang nog net niet op mijn kop, maar van binnen maak ik even veel lawaai als een vleermuis.
Er zijn nogal wat ridders in Nederland. Vergeet die kleurrijke visioenen van de Middeleeuwen. Geen maliënkolders en helmen met vizieren, geen zwaarden en lansen, geen paarden en kastelen, geen toernooien met wapengekletter en banquetten waar de wijn rijkelijk vloeit. Maar toch, ridders. Er zijn twee orden: Oranje-Nassau en de Nederlandse Leeuw. Er is ook een militaire Willemsorde, maar ik weet niet of je daar ridder in kunt zijn.
Nederland bevat vele mensen, waar ik simpel gezegd geen bal van snap. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat ergens geen “bal” van snappen een eigenaardige uitspraak is. Zouden de wegen, die teelballen afleggen in het leven, niet te bevatten zijn? Of snappen ballen in het algemeen weinig van deze wereld?
