Mijn vriendin begon laatst spontaan over kinderen. Ik krabte me drie keer op m’n voorhoofd en zei dat ik er nog een nachtje over moest slapen voor ik er een goed standpunt over in kon nemen. Die nacht droomde ik van een doomscenario waarin kinderen al blerend, kwijlend en poepend mijn leven een hel maakte en anderom was het ook niet echt gezond. Wat moest ik nu?
Het sneeuwde en het was koud. Mijn vrouw had in haar kerstpakket een vogelhuisje gekregen. Ik besloot het meteen voor de hongerende vogeltjes op te hangen. Het voederhokje was biologisch afbreekbaar. Dat betekent dat het na een jaar of twee spontaan uit elkaar valt.
Volgens een recent onderzoek brengen wij Nederlanders per avond gemiddeld 177 minuten televisiekijkend door. Dat betekent dat ú heel wat langer op de bank voor de kijkdoos zit dan ík, want hoewel er een tijd is geweest dat ik elke avond aan de buis gekluisterd zat, is er heden ten dage weinig meer dat mijn televisiehonger kan stillen.
Ondanks de Apocalyptische regenbui verliet uw columnist die nacht even het internetcafe, om te gaan kijken naar een meisje dat achter de ramen druk bleek te zijn met ouwehoeren door ’t nieuwe mobieltje, zodat hij haar op de terugweg niet alsnog telefonisch de waarheid kon zeggen, omdat wel duidelijk was dat hij haar nummer niet meer had. “Het enigste dat jij goed kan is mij negeren” had hij haar willen toeschreeuwen.
Dit jaar heeft hij ook vuurwerk afgestoken. Net als al die grote jongens uit de straat. Die jongens verzamelden vuurwerkfolders en daarin zaten ze dan uren te kijken en te vergelijken. Ze hadden er ook een paar voor hem meegebracht. Hij kreeg er zelfs drie. Eentje om al dat moois uit te knippen, eentje om aldoor in te kijken, en eentje om te bewaren.
