Lingeriekleptomaan

Ik neem aan dat U ooit wel eens van het sprookje de prinses op de erwt heeft gehoord. Maar kent U ook al de mannelijke versie van dit sprookje? De prins op de lingerie? Nee? Nou ik wel. Dat komt omdat mijn vriend hierin de hoofdrol speelt. Laat ik beginnen met het voldongen feit dat iedereen wel eens last heeft van neurotische trekjes.Dat is uiteraard niet erg, want dat maakt een mens uniek en daardoor minder saai. Sinds kort heb ik ook het neurotische trekje van mijn vriend ontdekt en daar ben ik niet zo blij mee. Nou, in zijn geval zou je het beter een erotisch trekje kunnen noemen. Na een aantal logeerpartijtjes bij hem slonk mijn kledingvoorraad, in het bijzonder mijn lingerie, zienderogen. In eerste instantie dacht ik nog onbekommerd dat de strings die ik allemaal miste, waren blijven plakken aan de binnenwand van de wasmachinetrommel. Toen ik daar ook niet mijn vermiste voorwerpen vond, ging me een klein lampje branden nadat ik weer met een tas zonder vuile was terugkwam van een weekendje bij mijn konijn. Het volgende weekend heb ik zijn hele huis doorzocht en onder zijn kussen lagen 7 strings en één zwart satijnen nachthemdje. Met een stalen gezicht stelde ik hem aan de kaak en vroeg hem wat hier de bedoeling van was. Hij wist van de prins geen kwaad, maar zijn rood aangelopen gezicht sprak duidelijk boekdelen.

Opgelucht was ik toen hij opbiechtte dat hij ze niet had aangetrokken en ze alleen maar onder zijn kussen bewaarde, aangezien hij daardoor beter scheen te slapen. Mijn vriend lijdt n.l. al vanaf zijn geboorte aan slapeloosheid. Ondanks dat ik zeer verheugd was dat hij eindelijk aan slapen toekwam (dat was natuurlijk ook wel een beetje uit eigenbelang, want een slapend konijn is natuurlijk ook bevorderlijk voor mijn eigen nachtrust), leek deze ziekelijke neiging mij niet de aangewezen therapie voor zijn afwijking. Daarbij komt dat deze abnormale methode volgens hem alleen maar werkt, wanneer ik mijn onderbroekjes al heb gedragen! Jaja, ik weet het. Ik vind het ook een smerig idee, maar laat ik jullie geruststellen met de mededeling dat ik zelden of nooit remsporen produceer.

Toch vroeg ik me af of dit nu tussen zijn oren zat of dat gedragen onderbroekjes werkelijk een gat in de markt zouden zijn voor insomnie. Dus deed ik een aantal testjes. ’s Nachts verruilde ik stiekem mijn gedragen broekjes voor frisse gewassen exemplaren. En wat denk je? Hij werd abrupt wakker. Vervolgens legde ik een gedragen broekje van mijn vriendin onder zijn kussen en ook nu gingen zijn ogen open. De string van mijn vriendin bleek niet over de geneeskrachtige werking te beschikken. Na een tijdje was voor mij echter de lol er van af. Meneer werd zo verslaafd dat hij steeds meer nodig had onder zijn kussen. Hij leek wel de prins op de lingerie, want hij lag 2 meter hoger dan ik. Op een gegeven moment ben ik zelfs opgehouden met het kopen van nieuw ondergoed en onder het motto ‘de gelegenheid maakt de dief’ besloot ik maar helemaal niks meer te dragen.

De maat was nu vol! Ik heb een dag verlof genomen en ben met een aanhangwagen naar zijn huis gereden. Daar heb ik alles stiekem meegenomen en onder zijn kussen heb ik een klein briefje gelegd: ‘schat, ik lig nu met een uit de hand gelopen blaasontsteking in het ziekenhuis. Je hebt echt een gigantisch probleem! Zoek alsjeblieft hulp, want anders is het te laat!’

Ze hebben hem tijdelijk opgenomen in een afkickkliniek voor rare snuiters met extreem rechtse onhebbelijkheden. Met de kerst mocht hij een dagje naar huis. Dat was geen succes, te oordelen naar de merci-chocolade die ik van hem kreeg. Deze zat vol met hazelnoten, waarvoor ik zeer allergisch ben. En dat wist hij maar al te goed! Op dit moment weet ik nog niet of dit sprookje ook zal eindigen met de slotwoorden: en ze leefden nog lang en gelukkig. Ik weet alleen dat de uitdrukking: ‘het is voor de prins’ (vert.: dat ben je kwijt!) niet op gaat voor mijn gedragen damesondergoed! Daar hoort een man van af te blijven!