Papa en mama herenigd

“Die durft toch wel weer” en “Wat denkt die stomme eikel wel?”. Voor vandaag heb ik mijn portie armzalige medemensergernis weer achter de rug. Persoon in kwestie is Vanessa –die er de laatste tijd bovendien ‘nogal’ belabberd bijloopt. Aan Ella verklaarde ze deze week nog openlijk –en en plein public- dat ze “zich zo raar voelt”. Guess waarom “ze zich zo raar voelt” –ik geef zelf het antwoord: Omdat Cirgil het laat afweten, niet meer zo frequent opduikt als vroeger en ze hem toch zó mist. Pittig detail: Vanessa heeft nooit iets meer dan puberale affectie voor Cirgil gevoelt in dat kwistig komkommerhart van haar. Dit klinkt grof, maar dat verklaarde ze zelf expliciet in één van haar zeldzame, openhartige buien aan mij. Ik bedoel: ze insinuéérde het; ik heb haar slechts een klein beetje geholpen voor ze uiteindelijk de wik- en weegwoorden over haar bezoende lippen kreeg. Vastberaden heb ik haar vervolgens doen inzien dat een toekomst met Cirgil niet in haar aard lag –ogenschijnlijk zal zij later keihard mogen werken en Cirgil zal, al zappend in de zetel, vragen “of de kids nu alsjeblieft stil wilden zijn, omdat papa niet goed hoort wat ze op de tv zeggen”. ’s Zondags zou mijn zusje gearmd met haar uiterst charmant ventje willen gaan pronken op het Oostendse strand en hij zou, mompelend vanuit bed, murmelen dat hij te moe is –en misschien wel opmerken dat ze hem uitgeput heeft vannacht; een opmerking waardoor Vanessa vast en zeker horny begint te blozen en Cirgil bij zijn haren grijpt om daarna het woord bij de daad te voegen.

Ik kén mijn zus, écht wel.

Maar ik wijk af: Vanessa voelt zich ‘niet goed’ omdat Cirgil wel van de aardbol verdwenen lijkt. Zelf heb ik hem in al geen weken meer gezien- iets wat ik zowel positief als negatief vind. Ik heb het namelijk niet zo voor die sexy Servische gangster van haar; vooral niet nadat hij mij op een degoutante manier verleidde en ik bakvisserig toehapte. Nog steeds schaam ik me om de gemakkelijkheid waarmee ik hem geplezierd heb. Het is een genante en permanente ervaring die regelmatig opduikt in mijn tienerherinneringen.

Gisteravond kwam er echter –letterlijk- een lichtje in de duisternis. Omdat mijn computerwerk erop zat, stormde ik enthousiast de trap op, naar boven, naar mijn eigen fijne kamertje. Aangezien ik net “Als we gaan” van Guido Weijers beluisterd had, was ik het bovendien erg aanstekelijk nummer, als een brulaap die met zijn vingers in het stopcontact heeft blijven hangen, volop aan het kwelen. Op dat moment hoor ik –mijn raam stond open- wat knarsen op het grint. Even later schijnt een zacht, maar o zo duidelijk, gsm-lichtje mijn kamer te binnen. Cirgil. Ik duik mijn hoofd weg onder de bureau en het lichtje blijft present als een mammoet die je kolossaal de weg verspert. Vol opwinding roep ik Vanessa, om te kijken of ik niet hallucineer. Ze ziet haar tot voor kort verdwenen vriendje echter ook staan en ontnuchtert helemaal als we hem met die onverantwoord geile stem van hem horen spreken (als ik in de auto zit en dat boefje wat hoor zeggen, veroorzaak ik een fataal verkeersongeluk; ik zweer het je): You luge. Listen to me, beebie. Wait. You wait. You work me no yesterday, you tonight. Come. Vanessa schiet in een onbedaarlijke lachbui, en echt, ze stelt zich ongelooflijk aan, maar dat heeft ze zelf natuurlijk niet door. Ze is gewoon zó opgelucht dat ze hem nog eens hoort dat ik het er benauwd van krijg. Al die tijd heeft ze beweerd dat Cirgil mij misbruikt heeft, en nu praat haar boef als een lieverdje tegen ene Natascha. Ik kan me amper inhouden, bezit ineens een ontzettende energie. Kwak niet veel later dat sprekend raam van me dicht en zie hem geschrokken omkijken.

Die nacht slaap ik niet tot amper. En ik ben er zeker van dat er eentje onder me en eentje rechts van me dat ook niet doen. Misschien moeten we nog gezellig gaan samenhokken. Kan nog fijn worden.