Parallellen

Wat uiterlijk betreft lijken mijn dochter en ik niet erg op elkaar, in de manier waarop we dat uiterlijk tonen wel. Natuurlijk ben ik, qua smaak, met het volwassen worden wat milder geworden, maar als ik denk aan de puber die ik was, zie ik veel parallellen met het vijftienjarige meisje dat mijn dochter nu is. Ze moet binnenkort naar een schoolgala en is vanmiddag naar de kapper geweest. Een tijd geleden heeft ze haar van nature roodblonde haarkleur verruild voor donkerbruin, doorschoten met felroze plukken. Het roze verbleekte razendsnel tot een lelijke, fletse tint en daarom heeft ze nu gekozen voor een egale, donkere kleur. De chique, lange galajurk die ze een paar jaar geleden gekocht heeft, heb ik alvast uitgehangen. ‘Mam,’ zegt ze ernstig als ze het bruine gewaad ziet, ‘je denkt toch niet serieus dat ik dat aan ga doen? Zoiets dragen alle meisjes op school naar het gala.’ Ik kijk even bedenkelijk, vind het nog steeds een prachtige jurk, maar ben wel met haar eens dat hij eigenlijk volkomen detoneert bij haar opvallende kapsel. Een paar dagen later gaat ze naar de stad, voor een nieuwe outfit. Op de avond van het feest zet ik haar af bij de schoolingang. Ze zweeft, in een wolk van zwarte tule en op duizelingwekkend hoge hakken de auto uit. Ik kijk haar na, terwijl zij bewonderende blikken oogst. Ze wil anders zijn dan de anderen. Geen doorsnee puber zijn.

Een jaar of vijftien was ik, toen ik uitgenodigd werd voor een feest. Speciaal voor die gelegenheid kocht ik in een tweedehands winkel een retro bloesje, dat door ouderdom behoorlijk vergeeld was. Thuis veranderde ik het vuilgeel met wat textielverf in fuchsiaroze. Op de dag voorafgaand aan het feest, kocht ik bovendien een flesje kleurspoeling, om mijn krullen wat opvallender te maken. Nadat ik het goedje had uitgespoeld, leek het resultaat wel aardig, maar toen ik mijn haren droog geföhnd had, viel ik bijna flauw. In de spiegel werd ik aangestaard door een bleek gezicht, omlijst door feloranje krullen. ‘Net een clown,’ kreunde ik en toen ik het roze bloesje bij mijn kapsel hield, besloot ik tot drastische maatregelen. Drie keer waste ik mijn haren met bleekwater. Pas daarna was er geen zweempje oranje meer te bekennen en had mijn haar opeens een gelige strokleur. Ook niet mooi, maar wel opvallend en het vloekte in ieder geval niet bij fuchsia. Het kon me niet schelen dat ik tijdens het feest en in de week erna rook alsof ik dagelijks twintig baantjes in het zwembad trok. Ik wilde anders zijn dan de anderen. Geen doorsnee puber zijn.

Net als ik toen, is mijn dochter altijd aan het experimenteren met kleuren, make-up, kleding en anders willen zijn dan anderen. Daarnaast delen we de liefde voor schrijven en zingen en de lichte afkeer van sport. Maar waar ik doorlopend verliefd was op jongens die mijn gevoelens niet beantwoordden, terwijl jongens die ik totaal niet zag zitten mij erg leuk vonden, heeft mijn dochter sinds kort een vriendje. Gelukkig is er toch ook nog het een en ander, waarin geen enkele parallel valt te ontdekken.