Partnerjacht

Ik vond het tijd voor een partner. Je weet wel: een lief vriendje, knuffelbeer voor ’s avonds op de bank. Iemand die me de volgende ochtend een ontbijtje op bed brengt. Diegene die mijn houten hart in vuur en vlam zet, en het ijskonijn in mij kan laten smelten. Type rots in branding. Zo eentje met ogen als een warme zomernacht. Ridder in bezit van wit paard, op zoek naar een jonkvrouw om te beschermen en zijn lange leven niet meer los te laten. En dan nog het liefst een combinatie hiervan. Veeleisend? Nee toch? Omdat resultaten in het verleden geen garantie bleken te bieden voor de toekomst, besloot ik het deze keer eens anders aan te pakken. Ik begaf me naar een -voor mij- onontgonnen gebied. Een habitat waar ik veel over gehoord had, maar waar ik nog nooit was gaan kijken. En na mijn drempelvrees overwonnen te hebben, in het kader van: de middelen zijn er, waarom zou je er geen gebruik van maken, duurde het niet lang voor de wereld van het internetdaten aan mijn voeten lag. Soms moet je het lot een handje helpen, toch?

Al snel diende het eerste probleem zich aan. Bij het invullen van mijn “profiel” werd ik overvallen door een ongekend hardnekkige vorm van black out. Want wát moest ik invullen om me te onderscheiden van alle andere types die vastbesloten waren hun lover te vinden in deze vreemde digitale wirwar van tekst, foto’s en openlijk geflirt via je beeldscherm? Ik had werkelijk geen idee. Eerst maar eens kijken wat mijn concurrentes allemaal te vertellen hadden.

Het bleek toch niet zo moeilijk te zijn als ik aanvankelijk dacht. Zo´n 95% van mijn potentiële concurrentes achtte zichzelf een “spontane meid”, hield van “stappen-maar-ook-gezellig-op-de-bank-een-filmpje-kijken”, en “lekker gek doen”. Hele boodschappenlijsten met eigenschappen werden vervolgens het net op gestuurd om de tegenpartij te laten bepalen of ze aan alle eisen voldeden: twee ons sportiviteit, een brok spontaniteit en minstens 3 kilo intellect… Anders nog iets? Het gros van het manvolk dat zichzelf probeerde aan te prijzen via diezelfde site bleek overigens niet veel origineler, en zocht precies wat de vrouwen aanboden. Lekker gek. Daar ben je toch mooi klaar mee. Als heel het leven nou zo simpel was, dan was het shoppen op datingsites bijkans overbodig. Blijft alleen die 5 % nog over die zich niet in het keurslijf van standaard wil wurmen. Ik wist inmiddels dus wat er niet in moest.

Goed. Profiel aangemaakt, foto’tje erbij en heel de rotzooi online. Tijd om achterover te leunen en te wachten tot mijn inbox volstroomt met reacties van allerlei leuke kerels! Ik nam het heel serieus, moet je weten. Bij elke mail-alert wist ik niet hoe snel ik me naar de site moest begeven om te kijken welke mooie man zich nu weer aan mijn voeten wierp. Die mailbox kwam inderdaad vol. Maar na vier jongens zonder verblijfsvergunning die zelfs de Engelse taal amper machtig waren, een stel kerels met dubieuze bedoelingen, aardig wat figuren wiens teksten schier onleesbaar waren door alle schrijf- en spelfouten en een 56-jarige vent met drie kinderen en een baard, besloot ik dat het tijd was om ook zelf eens rond te gaan kijken.

Een aantal heren wist zich door mijn zelf ontworpen spamfilter heen te loodsen. Op zich al een hele prestatie. En na het obligate mailcontact, met eventueel wat chatten als bonus, kan je dan aan het volgende hoofdstuk beginnen: hetgeen waar het éigenlijk allemaal om draait. Je hebt samen de lokatie uitgezocht, de tijd afgesproken, en voor de zekerheid het hoofdstuk op de site met tips over dating-in-het-echt nog eens doorgelezen… Je zou toch denken dat je op alles voorbereid bent.

Bibberend en stijf van de zenuwen stapte ik, meerdere malen nu, in de trein. Met het nieuwsbericht over de man die van z’n vrijheid beroofd, vastgebonden en afgeperst werd bij het “ontmoeten” van zijn internetgeliefde nog vers in het achterhoofd, hoopte ik dat ik kon vertrouwen op mijn eigen gezonde verstand, en ging ik er vanuit dat degene die ik online had gesproken ook daadwerkelijk op de ontmoetingsplek zou staan. Maar wat als ie niet zou komen opdagen? Wat als ie dat wel zou doen, maar mijn verwachtingen zouden te hooggespannen zijn? Of nog veel erger: zíjn verwachtingen? Stel dat je binnen een kwartier uitgeluld bent, wat dan? Hoe leuk iemand ook kan lijken, verpakt in lettertjes op je beeldscherm, het is natuurlijk altijd maar afwachten of het in het echt ook klikt.

Het viel mee. Geen ontvoeringen of dat soort praktijken. Mijn spamfilter bleek prima te werken. Stuk voor stuk aardige jongens passeerden de revue. Aardige jongens inderdaad. Geen prinsen, geen witte paarden. En dat geeft ook niet. Mijn uiterste houdbaarheidsdatum is tenslotte nog lang niet in zicht, en als je er van uit gaat dat je niet meteen hoeft te trouwen na die eerste date, kan je er altijd iets gezelligs van maken. Volgende keer beter! Slechts één keer had de filter het mis, goed mis. Gelukkig was het wederzijds, en hebben we er vroegtijdig een eind aan gemaakt.

Na verloop van tijd vond ik dat ik mezelf wel kon uitroepen tot expert op het gebied van internetdaten. Ik had inmiddels zo veel ervaring! Eindelijk ergens écht goed in… Maar zoals het bij mij altijd lijkt te gaan, kreeg ik geen tijd om te profiteren van deze nieuw-verworven expertise.

Want wederom bevond ik me op het station, bij het meetingpoint. Ik was niet zenuwachtig meer, dat was er inmiddels wel vanaf. Tot het moment dat iemand me aansprak. Visioenen van witte paarden schoten over mijn netvlies, terwijl ik duidelijk het geluid van opspattende golven tegen een muur van rotsen dacht te horen. Het licht leek te dimmen en de temperatuur steeg; een stel krekels erbij en je had een warme zomernacht gehad.

Het was me al snel duidelijk. Ik denk dat ik deze maar hou.