Pasgeboren baby’s

En toen moest ik dus weer eens op kraamvisite, want dat hoort zo. Het is alleen niets voor mij want ik heb niks met baby’s. Ik vind ze in het beste geval gewoon lelijk en in veel gevallen zelfs speciaal lelijk. Het schijnt echter beledigend te zijn voor de kersverse ouders als je niet staat te trappelen van ongeduld om het kuiken te komen bewonderen, dus vermomde ik mezelf op die zondagmiddag met tegenzin maar weer eens als “all round” sociaal mens.

Aangekomen bij het huis van de nieuwe aardbewoner stonden er al wat vrouwen voorover gebukt rond het wiegje, met op de achtergrond een man. Hij stond gewoon rechtop en wat onwennig met de handen in de zakken, ongeveer een meter bij de wieg vandaag. Ik had direct medelijden met hem want ik kon me zo voorstellen dat hij net nog lekker aan een biertje zat, maar daar door zijn wederhelft was weggetrokken voor het verplichte onderdeel van hun bezoek. De gebukte dames voldeden in ieder geval aan de wens van de gastvrouw en de “oohhhh’s” en “aahhhhh’s” waren niet van de lucht.

Ik dook gauw de woonkamer in met een “ik-heb-de-baby-al-gezien” uitstraling en ging een gesprek aan over de stijgende benzineprijzen met de mannen die de beproeving al hadden doorstaan. Helaas was de nieuwbakken mama ondanks alle vermoeienissen niet te foppen en ze trok mij glunderend mee voor een wiegebeurt die me nog lang zou heugen.

Tijdens de autorit had ik me stellig voorgenomen om te glimlachen en iets positiefs te zeggen bij het aanschouwen van het neuksel, maar zodra ik in de kribbe keek zakte de moed me in de schoenen en voelde ik mijn gezicht vertrekken. “Dit is onze dochter!” zei ze vol trots. “Aha”, dacht ik bij mezelf… Dochter refereert waarschijnlijk aan “mens” dus ik wist nu met welke species we hier van doen hadden. Zonder haar hint had ik namelijk de indruk dat deze mensen gewoon iets uit een container van een dierenabortuskliniek hadden gestolen.

Terwijl ze glunderend op mijn reactie wachtte, was ik aan het peinzen of ik niet voor de zekerheid een bordje met:”dit is een mens” aan het bedje moest plakken, voor de slachtoffers die nog na mij kwamen. Het zou een hoop vervelende vragen voorkomen. Ik heb weleens gelezen dat iedere ouder zijn eigen kind automatisch mooi vindt door allerlei stofjes en hormonen die vrijkomen maar hier was werkelijk geen enkele drugs tegen opgewassen. Het enige dat ik dan ook kon uitbrengen was iets van:”Goh”…en geloof me, dat was eigenlijk nog veel te positief. Ineens herinnerde ik me een documentaire over leeuwen die na het overnemen van een roedel eerst het kroost van anderen om zeep hielpen en ik zag nu ook wel in dat dit in sommige gevallen gewoon het beste was. Zou ik er vandaag met deze blijkbaar vruchtbare deerne vandoor gaan en elders een leven starten, dan zou ook ik, net als de koning der dieren, geen enkele reden zien om haar reeds bestaande nageslacht daar bij te betrekken.

Nog voordat ik een smoes had bedacht om mijn gebrek aan enthousiasme te verklaren (“kiespijn” of iets van “slecht geslapen”) werd ik weggeduwd door een uitgelaten moeder die al voor haar vierde wiegebeurt ging (vrijwillig!!) en het mormeltje zelfs even wilde vasthouden. Ik maakte dat ik daar wegkwam en gooide me vol met alcohol om het hele voorval te kunnen vergeten.

Ik weet het, ik ben slecht. Bedorven tot op het bot. Indien ik in een toelatingscommissie zou zitten voor pasgeboren baby’s, dan was de homo sapiens met vrij grote zekerheid binnen 3 generaties van het aardse toneel verdwenen. (wat natuurlijk wel weer goed is voor het file-probleem). Terwijl mijn handen nog steeds een beetje trillen kijk ik vol verbazing naar al die aangedane vrouwen die blijkbaar moeiteloos tederheid en liefde kunnen opbrengen voor ieder willekeurig pasgeboren schepseltje! Ik kom liever over een jaartje nog weleens kijken, wanneer ze een wat menselijkere gedaante heeft aangenomen….