Pech met de plek van je wiegje

Ze zit hoogzwanger aan de stamtafel. Haar zoontje van zes jaar is brillen aan het passen.
Een vroeg wijs mannetje. Maar schattig om te zien.Kuifje recht overeind en aandoenlijk kuiltje in de wang. Hij steelt mijn hart met z`n grappige opmerkingen. Ook de twee andere kinderen, een jongen van drie en een meisje van twee jaar oud zien er uit om op te vreten.
“Je hebt ze wel snel achter elkaar”merk ik op, na wat gemeende complimenten over het grut.
“Ja, en deze kan elk moment geboren worden”, is het antwoord.
“Gek op kinderen dus!”is mijn logische conclusie.
”Ach, `t is niet anders.Alleen jammer dat ik de bevalling in m`n eentje moet doen.”verzucht ze terwijl ze haar dikke buik streelt.
”Is de vader overleden?”vraag ik aangedaan.
“Nee”, antwoord vrouw, “Voordat hij vertrok heeft hij me nog met m`n dikke buik van de trap geduwd. Bont en blauw kwam ik uit het ziekenhuis.
Het ergste is nog dat ik hier ben komen wonen voor hém. Ik ken hier niemand.
Dus zit er niets anders op dan alleen te bevallen.”
“En de kinderen dan?”vraag ik ontdaan.
Bijna nonchalant haalt ze haar schouders op. “Moeten maar mee naar het ziekenhuis . Ik weet het anders ook niet.”
”Ik raak plaatsvervangend in paniek.”Maar als het dan `s nachts gebeurt?”
“Ik weet geen andere oplossing”zucht de vrouw.
“Dan breng je ze maar bij mij”is mijn spontane reactie.
Ze kijkt me verbaast aan.
“Meen je dat?”
Als ik haar overtuigt heb dat ik het echt meen, barst ze bijna in tranen uit en bedankt me uitbundig voor het aanbod.
Diezelfde middag ga ik even bij haar thuis langs.
Ik word niet echt vrolijk van `het buurtje` waar ze woont.
Vooral de chaotische voortuinen vallen op. Het kleine mannetje van drie laat me binnen.
Het tweejarige meisje zit op de betonnen vloer met wat lego te spelen in de kamer. Twee peertjes verlichten de kamer. Een grote mand wasgoed midden in de kamer.
”Ga zitten”, zegt de vrouw en wijst naar het enige meubelstuk in de kamer.Een groezelige tweezitter.
Het mannetje van drie brengt me een glaasje ranja.
Al vragende kom ik er achter dat de kinderen van twee verschillende vaders zijn, die haar óók alle hoeken van de kamer al hadden laten zien.
Fronsend vraag ik verder.
De vader van het nog ongeboren kind is bij z`n vrouw weggegaan om bij haar te komen wonen.
Zijn ex heeft daar een stokje voor gestoken door te gaan stalken; de auto bekrassen en de hele buurt bij elkaar te schreeuwen. Hij is gezwicht en vertrokken.
Zo luidt haar verhaal in het kort.
`Waar ben ik in godsnaam beland`, denk ik.
Boven liggen wat matrasjes en de zogenaamde babykamer is nog een puinzooi.
Diepmedelijden krijg ik met de schattige kindertjes.
Mijn mensenkennis heeft me dit keer in de steek gelaten. Deze moeder heeft een draadje los.En is niet, per ongeluk, het slachtoffer geworden is van huiselijk geweld, zoals ik in eerste instantie dacht.
We spreken af dat ze eerst zal proberen haar ouders te bellen bij naderende bevalling.
Als dat niet op tijd lukt, kan ze mij bellen.
Twee weken later komt “opa” mij een kaartje brengen van de geboorte van een meisje.
Met gemengde gevoelens bekijk ik de foto.
Ik zal op kraam bezoek gaan en kijken of ik misschien nog iets kan betekenen voor dit chaotische gezinnetje…
Wat een pech voor zo`n kindje, dat haar wiegje dáár staat.
Tegelijk besef ik dat er genoeg kindjes zijn die op nóg erbarmelijker plaatsje geboren worden.
Mijn lieve God, waar aan heb ik verdiend dat mijn wiegje op zo`n warm plekje stond.
Met zeven broers en zes zussen die me nog steeds met veel liefde omringen. En een vader en moeder die ons zoveel warmte gaven.
Mazzel moet je hebben. Gewoon mazzel met de plek waar je wiegje komt te staan.