De berg vuile was in mijn badkamer heeft zich inmiddels tot een dergelijke omvang ontwikkeld, dat ie naast de Sint Pietersberg niet eens zo’n lullig figuur zou slaan. Het is zelfs zo erg dat ik vandaag moet kiezen tussen het schrijven van deze column en het verschonen van mijn complete garderobe. Dus, als jullie deze week een in zichzelf mompelende naakte vrouw in de supermarkt tegenkomen ergens in de buurt van Almere, gelieve niet te staren. Zij is slechts het slachtoffer van een twijfelachtig prioriteitenbeleid. Nu denken jullie natuurlijk dat ik een rasechte viezerik ben. Helaas kan ik dat maar gedeeltelijk ontkennen. Eén week per maand kan ik nl. concurreren met de verzameljunkies van Oprah en toont mijn appartement schrikbarende gelijkenissen met ‘t huis van de moeder die al twintig jaar niks meer had weggegooid. Eén week per maand verplaats ik de stinkende kattenbak liever telkens naar een andere plek in huis, in plaats van het arme dier een schone poepdoos te verschaffen. Eén week per maand kan ik me legitiem volstoppen met chocola, alles uit mijn handen(?) laten vallen, iedereen afkatten en knappe vreemdelingen opgeilen zonder reputatoire consequenties. Kortom: één week per maand kan ik, ongehinderd door verstikkende regels als fatsoen, zelfrespect en tact, helemaal mijzelf zijn.

Eén week per maand, ben ik ontoerekeningsvatbaar wegens PMS.

Dit zijn de dagen in mijn leven dat ik mijn naam eer aan doe. Familiefeestjes zouden lang zo leuk niet zijn als mijn zussen niet telkens gevoed werden met nieuwe PMS-anekdotes om door te geven aan het nageslacht: Clueless, die geregeld wegrijdt met haar handtas nog op het dak van de auto. Clueless, die in gezelschap van een paar hooggeplaatste mijnheren nietsvermoedend haar pakje ob-comfort’s op de tafel legt, gevolgd door een minutenlange opgraving in diezelfde tas naar een aansteker om er één mee op te steken. Clueless, die tijdens een gala gracieus rond paradeert met het prijsje van de jurk nog op haar achterste en Willeke Alberti de hele avond aanspreekt met Anita Meijer (what’s the difference anyway?). Clueless, die in een vlaag van hormonale verstandverbijstering bij Albert Verlinde op schoot klimt – zal overigens niemand verbazen dat ik die avond bot ving, ondanks indrukwekkend push-up decolleté en zorgvuldig ingestudeerde zwoele oogopslag.

Bij sollicitaties veins ik de werkgever altijd de keuze te laten door mijn onvermogen tot linkshandigheid te vermelden. Natuurlijk heb ik, mocht mijn handicap ooit een reden zijn voor afwijzing, een tiental van die gratis ‘see you in court’-kaartjes in mijn calamiteitenlaatje liggen. Maar dat is nog nooit nodig geweest. Altijd wuiven ze het weg als iets wat niet eens de moeite waard is om te noemen. Tòt ik vermelding maak van mijn PMS-probleempje. Werkgevers nemen dit wel degelijk serieus. Elke tweede week van de maand staat er een groot rood kruis op de afdelingskalender. De secretaresse weet dat ze die week geen afspraken voor me moet inplannen. Mijn collega’s weten dat ze uit mijn buurt moeten blijven, telefoontjes van directie en presentatoren niet naar me mogen doorverbinden, worden geacht de inhoud en omvang van mijn lunchpakket onder elke omstandigheid te negeren en niet raar op te kijken als ik zit te snotteren bij Het Afscheid van Pikachu of de Frisia commercial.

Toch schept deze ‘rode kruis-regeling’ ook voor mij verplichtingen. Want mocht ik erover denken de pil een maandje door te slikken wegens appetijtelijke date met perspectief op calorieverbrandende middernachtelijke activiteiten, word ik geacht dit voortijdig te bespreken op het afdelingsoverleg. “Teneinde de continuïteit van het afdelingsbioritme te garanderen.” Tja, geef ze eens ongelijk.

Eigenlijk zou er een soort van Huis van Bewaring moeten bestaan waar vrouwen worden behoed voor de schade die zij zichzelf en omgeving kunnen toebrengen tijdens dit maandelijks terugkerende Jeckle & Hyde syndroom. In 1980 en in 1981 werden twee moorden gepleegd door vrouwen in een vlaag van PMS-agressie. Zij werden ontoerekeningsvatbaar verklaard door het Britse hooggerechtshof en sliepen met wat pilletjes die avond gewoon weer in hun eigen bedje. Nou heb ik tot dusver nog nooit noemenswaardige moordneigingen vertoond. Toch is het prettig om te weten dat, mocht ik mijn collega ooit de hersenpan inslaan omdat ze hard op weg is dunner te worden dan ik, vrijspraak is gegarandeerd. Van elke blaam gevrijwaard, zolang ik maar kan aantonen dat mijn rode leger – tempus delictus – op kruistocht was!


4 reacties

Jeroen · 20 maart 2003 op 13:03

Weer bijzonder pakkend geschreven, erg leuk om te lezen.

Vrouwen moeten haast wel mentaal sterker zijn dan mannen om met al deze fysieke en mentale kwellingen om te gaan. Daarnaast moeten zij in het geval van een zwangerschap negen maanden met alle lichamelijke en geestelijke gevolgen van dien rondlopen, om nog maar tw zwijgen over de bevalling zelf.

Wij mannen hebben het eigenlijk wel erg makkelijk in het leven… met wellicht als enige uitzondering als we ons in de omgeving bevinden van een vrouw met PMS. 😀

Clueless · 20 maart 2003 op 21:20

Ja, vind je het gek dat ze ons het zwakkere geslacht noemen… onze geestelijke en lichamelijke gesteldheid krijgen zo veel te verduren, dat we daar op den duur wel onder moeten lijden. Ik geloof niet dat ik een zwangerschap zou kunnen doorstaan! Is wel duidelijk dat God geen vrouw is, als God überhaupt is. En alhoewel ik het bijna niet uit mijn strot zou krijgen, is het ook maar goed dat dé persoon in de wereld met bijna zoveel macht als God – de president van de VS – geen vrouw is. Dan zou het tijdstip van de bombardementen namelijk te goed te voorspellen zijn (elke 28ste dag) en het doelwit… niet. (Stagiaires, Chirac, de hele Arabische cultuur, etc).

Overigens zijn mannen inderdaad ook niet helemaal gevrijwaard van de periodieke ellende. Vraag maar aan mijn ex-vriendjes, die die status allemaal gedurende de ‘feestweek’ verworven….

Martijn · 25 maart 2003 op 10:54

Troost je, jij bent niet de enige met deze problematiek. Sommige schrijven er zelfs een lied over:

[url=http://www.madblast.com/view.cfm?type=FunFlash&display=2126]The PMS blues[/url]
[img align=left]http://www.madblast.com/i/promo/pms_blues.gif[/img]
Groet Martijn 😀

BrokenHalo · 18 september 2006 op 12:32

Wat een goede zeg, leest lekker weg en is nog grappig ook. Begon spontaan achter mijn bureautje te giechelen bij

[quote]Want mocht ik erover denken de pil een maandje door te slikken wegens appetijtelijke date met perspectief op calorieverbrandende middernachtelijke activiteiten, word ik geacht dit voortijdig te bespreken op het afdelingsoverleg. “Teneinde de continuïteit van het afdelingsbioritme te garanderen.” Tja, geef ze eens ongelijk.[/quote]

😛

Geef een reactie

Avatar plaatshouder