Peu

De grijze man voor me in de rij droeg een spijkerbroek waar hij wel twee keer in kon, terwijl de dubbel omgeslagen pijpen het op 10 cm boven zijn sandalen voor gezien hielden.
Daarboven spande een Zeeman spencer in Oost Europees dessin zich rond een buik die uitzinnig om bevrijding schreeuwde. Het was onmogelijk bij benadering in te schatten waar zijn billen uithingen, omdat het kruis met de twee kontzakken tot halverwege zijn knieën reikten.Getuige de overvloedige inhoud van zijn kar en de verzameling betaal-en creditcards die hij uit een diepe spelonk tevoorschijn groef, behoorde hij niet tot die groep in de samenleving waarvoor de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Daar kon het dus niet aan liggen.
Bovendien verried de extra leesbril die aan een koordje voor hem uit bungelde een zekere belangstelling voor het geschreven woord.
Maar in het park zou hij niet misstaan, liggend op een bankje onder een uitgevouwen krant, in innige omhelzing met een halflege fles bessenwijn.
Had hij een vrouw? Maar dan waarschijnlijk een die zich tot over haar oren in het vrijwilligerswerk voor de Derde Wereld begraven had. Terlenka skibroek, pastel windjack, stevige fiets met zo’n groot bruinleren zadel, piekerig peper en zout knotje, veel mooie werkgroepen, laat thuis.
‘Harry vermaakt zich wel, die heeft zijn computer’.

De artikelen piepten in een onbarmhartig tempo langs de scanner totdat het proces stagneerde bij een bakje dadels zonder barcode. Er moest worden omgeroepen.
‘Je wordt toch niet een peu nerveu hè,’ informeerde Harry met een diepe brom. Het meisje kleurde. Harry lachte tevreden om zijn leukigheidje. Dat deed het altijd.
Zó een dus. Blijven hangen in de jaren ‘ 70, met Fred Haché, Barend en Sjef als cultureel referentiekader. En natuurlijk ook thuis nog steeds aan het ‘Reedsen’ en ‘Jammer maar helaas’ bij elk lullig akkefietje, tot zijn vrouw en kinderen er horendol van werden.De band werd weer gestart. ‘Prrima de luxe’, ginnegapte Harry met een vettige blik op het kassameisje.
‘Pollens’, mompelde ik net hard genoeg.
Harry keek me een moment in diepe minachting aan.
‘Bemoeial’, hoorde ik hem denken.
‘Bal gehákt!’