Johan had het warm. De pannen stonden op het vuur, de badkamer was schoon, de kamer gezogen en gedweild. Alleen moeder moest nog gewassen worden, een zware taak. Hij sleepte een emmer warm water naar haar toe en deponeerde die op het nachtkastje. Ze lag al te wachten. Hij nam een spons, dipte deze in het zeepwater en wrong hem uit. De benen en buik waren moeilijk schoon te krijgen vanwege de dikke huidplooien. Hij moest dan ook secuur te werk gaan.

Johan waste zijn moeder, schoof voorzichtig een beenplooi opzij en bevochtigde de huid. Het zag er niet goed uit. Een week geleden was er een wond ontstaan op zijn moeders been, en deze verergerde dagelijks zienderogen. Bezorgd staarde hij naar de rood geschilferde aangedane huid.
‘Doet het pijn?’ vroeg hij, het antwoord al kennend. Moeder knikte. Johan beet op zijn lip.

‘Wat gaan we eten?’ vroeg moeder, een wantrouwige blik werpend op de keuken. Een belangrijke vraag. Sinds zij geen boodschappen meer kon doen, moest Johan dit van haar overnemen. Elke zaterdag ging hij naar de supermarkt, zoveel mogelijk het boodschappenlijstje van zijn moeder negerend. Pizza, patat, pannenkoeken en andere vettige snacks mocht zij echt niet eten, had de dokter gezegd. En hoewel hij niet onder sommige aankopen uit kon, had hij besloten dat er ’s avonds in elk geval gezond zou worden gegeten.

‘Nou?’ vroeg ze ongeduldig, ‘ik ruik gekookte groenten, die stonden niet op het lijstje.’ Ze keek hem boos aan, de woedende ogen lagen diep verzonken in de dikke huid, zodat het leek alsof ze een kwaadaardig monster was, en niet zijn lieve moeder. Deze discussie keerde elke avond terug. Moeder kon niet accepteren dat hij haar lijstje negeerde.
‘We eten wortelen,’ zei Johan kortaf, ‘Dat been ziet er slecht uit, er moet een dokter komen.’

‘Dokter? ik wil geen dokter. Die komt hier natuurlijk weer om te preken.Ik heb het al zo moeilijk. Waarom haal je niets lekkers voor me? Je straft mij met het enige dat ik nog overheb. Mijn enige vriend op deze wereld.’ Johan zweeg. Gekwetst keek hij om zich heen. Na alle onbaatzuchtige hulp die hij zijn moeder geboden had, voelden haar woorden als zweepslagen. Zo erg, dat hij dacht dat hij liever weer in de kelder zat op het schoolplein, zich verschuilend voor zijn pestkoppen. Het maakte hem wanhopig. En kwaad. Heel kwaad.

Zijn ogen werden warm, zijn binnenste borrelde, als een overkokende pan. Het leek alsof er vonken uit hem sloegen. Hij richtte zich op de keuken en er klonk een harde knal, alsof er iets ontplofte. Kalm liep hij naar de keuken en zag dat de pan met wortelen in duizend stukken uiteen gespat was. De vloer was nat en bezaaid met brokstukken en groenten. Hij bukte zich en raapte alles zo goed als hij kon bijeen.
‘Je hoeft geen wortelen te eten vandaag,’ sprak hij op kille toon. Moeder zweeg, met open mond.

Categorieën: Vervolg verhalen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

6 reacties

Mosje · 31 oktober 2017 op 14:58

Mooi geschreven Nicole

Karen.2.0 · 31 oktober 2017 op 19:11

Wat een naar mens, ik hoop dat er ergens (diep onder de plooien, nog iets lievigs in zit 😉 Prima vervolg Nicole!

Nummer 22 · 1 november 2017 op 08:14

? moeders en zonen… tsja. Worstelen met wortelen als open wond voor onverwerkt verleden.
Ga door Nicoles!

NicoleS · 1 november 2017 op 13:45

Dank voor de reacties op dit stuk.?

pally · 2 november 2017 op 11:57

Goed geschreven, Nicole. Wel heb je de moeder hier zo negatief neergezet dat zij een beetje ( te?) eendimensionaal op mij overkomt. Ik zou zeggen; geef haar een piepklein positief gekkigheidje.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder