Pim Pandoer en de geile danser

Toen er vier leden van het kerkbestuur binnen waren en de straat even leeg was, sloop Pim naar binnen. Onhoorbaar en bijna onzichtbaar in zijn zwarte overall en dito masker, sloop hij de trap op en sloeg de zevende trede over. Hij was hier meer geweest. Voorzichtig rolde hij een deel van het slaapkamertapijt op en wipte met zijn zakmes een plank uit de vloer. Een gedeelte van de vergadertafel werd zichtbaar en hij kon de heren woordelijk verstaan.
Niet dat het ergens over ging, er moesten nog twee leden arriveren. Een goede voorbereiding was het halve werk geweest, lenig vleide hij zich op de vloer en wachtte geduldig af. In de maandelijkse vergadering van het kerkbestuur kwam na de pauze het agendapunt ‘giften/baten’ aan de orde en Pim spitste zijn oren. Hier kwam hij voor!
De pastoor nam het woord en bracht verslag uit van de opbrengst der collectezakken.
‘Als deze trend zich doorzet dan stel ik voor om een bijeenkomst van het parochiefonds te beleggen, het Bisdom is niet meer bij machte om tekorten aan te vullen boven het ons toegewezen bedrag’.
De bestuursleden hadden het allemaal al eens meegemaakt en nipten van de borrel, die er tijdens de tweede helft van de vergadering altijd werd geschonken. Toen gebeurde er iets dat ze nog niet hadden meegemaakt. De pastoor schraapte zijn keel en wachtte even; ‘Vorige week is er een anonieme gift in het offerblok aangetroffen, ik doe u een voorstel voor de besteding ervan’, de pastoor stond op en deelde een A4 uit met een opsomming. ‘Zesduizend gulden!’ riepen er twee simultaan en staken hun verwondering niet onder stoelen of banken. ‘Is dat wel zuivere koffie?’ ging de directeur van het postkantoor verder. Aangezien er niemand was beroofd of ingesloten wegens fraude, verklaarden ze de koffie zuiver en bogen zich over de besteding van het bedrag.

Pim was heel wat gewend, maar bij elke ontmaskering liep er op het moment zelf nog steeds een rilling over zijn rug. De afgelopen week had hij na de vroegmis een envelop met achtduizend gulden in het offerblok gestopt en deze dienaar Gods, die de gelofte van armoede had afgelegd, draaide er zijn hand niet voor om, om tweeduizend gulden te verzwijgen in de vergadering.
Er was al lang twijfel gerezen over de eerlijkheid van de pastoor en dat was de reden geweest dat Pim Pandoer zijn schaduwactiviteit had opgepakt en dat hij heimelijk zijn voorbereidingen had getroffen.
Het meest intensieve gedeelte van zijn optreden zou nu pas beginnen. Hij glipte het huis van de pastoor uit, niet eerder dan dat hij al zijn sporen had uitgewist. Even later stapte er een sportief geklede jongeman achter het stuur van zijn snelle wagen en verdween in de nacht.

De Ford K, die bij Essen de grens passeerde en richting Antwerpen reed, hield zich nauwelijks aan de maximum snelheden.
In Antwerpen rolde het wagentje, met veel gevoel voor richting, de Scheldekade op en zouden waarnemers een keurig geklede bestuurder hebben zien binnengaan in een havenkroeg. De man werd uitbundig ontvangen door een kortgerokte blondine, die hevig verliefd moest zijn. Ze dansten meteen al zeer intiem en legden hun handen wisselend op plaatsen, die op een dansschool niet worden aangewezen. Een nis met veel privacy onttrok het stel aan het zicht, alleen de koeler met champagne op tafel was zichtbaar. Even later verdween het verliefde stel naar boven.
Later kwam alleen hij enigszins onvast de trap af en toen hij de gelagkamer binnenkwam en de vier mannen zag onder aan de trap, puilde zijn ogen uit zijn kassen en was hij op slag nuchter.
Vluchten kon niet meer, de vier bestuursleden van het kerkbestuur stonden op en de voorzitter nam het woord;
‘Zo gaat dat meneer pastoor, de een roomt een anonieme gift af aan de kerk, en anderen ontvangen dan weer een anonieme tip. En dat waren wij. En voor twee duizend gulden vergaderen wij graag eens buiten de deur, meneer pastoor’ De voorzitter kondigde kort en bondig aan dat hij de bisschop zou inlichten en dat meneer kapelaan de diensten direct over zou nemen.

In een zijn riante kantoor zat een jonge manager achter zijn krant. ‘Heeft u het gelezen, over onze pastoor?’ vroeg zijn secretaresse. ‘Ja net’, antwoordde hij. ‘Zeg Lia, ik heb een PP- klus vanmiddag, maak me vrij wil je’. Voor hij vertrok controleerde hij zorgvuldig zijn spullen voor de nieuwe klus. Een burgemeester deze keer; vervalste declaraties.