Portret van een voormalige happy single (2)

Verbaasde blikken worden me toegeworpen, terwijl ik door de gangen van de Caballero Fabriek wandel. Hoewel ik al een beetje in mijn tijdelijke rol begin te groeien, maken de vraagtekens op de gezichten van de passanten, dat ik me toch weer wat ongemakkelijk ga voelen. Zodra de fotografe me plaats laat nemen op een verwarmingsradiator voor een glazen wand, blijft een aantal nieuwsgierigen staan. Ik heb noch het figuur, noch het uiterlijk van een fotomodel. De dikke laag make-up op mijn gezicht kan niet verhullen dat ik de modellenleeftijd ook al lang gepasseerd ben. En in de bladen heb ik nog nooit gestaan, dus een beroemdheid ben ik evenmin. De smalle ribben van de designradiator snijden in mijn billen. Bevallig poseren wordt daardoor enigszins bemoeilijkt, maar ik doe mijn best. Ik lach oprecht en kijk dromerig naar buiten, terwijl de camera klikt.

Anderhalf uur geleden was ik in de studio aanwezig. De styliste had ruim drie kwartier nodig om mij ‘fotoproof’ te maken. Maar liefst drie sets kleding had ik meegenomen. Uiteindelijk mocht ik mijn eigen rokje en schoenen aan, maar een truitje leende ik van haar. Het deed me denken aan een van mijn lievelingstruien, die al lang versleten is. Korenbloemenblauw. Daarna was mijn make-up aan de beurt en toen de styliste daarmee klaar was wreef ik nog snel wat antipluis door mijn weerbarstige krullen, waarna ik plaatsnam op een stoeltje voor een witte achtergrond. Ik poseerde aanvankelijk nog wat onwennig. Voor de stoel, achter de stoel, ernaast en erop. Benen losjes over elkaar, lachend in de camera, naar de vloer, het plafond. ‘Naar voren leunen’, gaf de fotografe aan. ‘Dat handje hangt er wat saai bij, die voet iets naar links.’ En telkens bracht ze me in herinnering dat ik moest lachen. Toen de ‘sessie met het stoeltje’ afgelopen was, liepen we de gang van de fabriek in, op zoek naar een mooie achtergrond voor een paar portretopnamen.

Later bekijk ik samen met de fotografe het resultaat. Van de foto’s in de studio valt af te lezen dat poseren niet mijn dagelijks werk is. De portretfoto’s in de gang zijn, ondanks de radiator, veel meer ontspannen. Verbaasd kijk ik naar mijn eigen gezicht. Vertrouwd, maar ook anders. ‘Een oprecht happy single, wat straal je op die foto’s!’ roept de fotografe uit. Ik voel mijn wangen warm worden, terwijl ik zeg dat ik sinds kort niet meer alleenstaand ben en dat dit waarschijnlijk het stralen verklaart. ‘Oh,’ plaagt de fotografe me, ‘dus je speelt een beetje vals’, waarna ze eraan toevoegt dat ze het fijn voor me vindt. Na een heerlijke middag, rijd ik, een mooie ervaring rijker en nog steeds stralend, naar huis.