Postmeisjes zijn machtig

Plots ging de bel. Het was ’s ochtends, net na tienen en ik hing luierend voor de tv. Niemand die ik verwachtte. Voor de deur stond iets met blond haar. Doorgaans ken ik zeer weinig blonde mensen, dus ik kon beter niet thuis geven. Vluchtig legde ik een kussen op mijn hoofd en deed denken dat ik onderdeel was van de bank. Een paar minuten lag ik daar roerloos, als een dode kameleon. Tot ik de kattenogen van het postmeisje door het raam zag turen. Ze stond er nog steeds. En erger; ze had mij gloeiend door. Met mij gezicht bloter dan blote billen opende ik de deur. Het postmeisje leek niet blij. Ze liet mij haar duim zien. Rood, dik en geschaafd. Haar blank gelakte nagel was beschadigd.
‘Dit,’ zei het postmeisje met een boze ondertoon. ‘Dit komt door uw brievenbus. En het is niet de eerste keer.’ Ik keek wat onbeholpen naar de overkant van de straat. De grijze bakken stonden zwijgend langs de kant van de weg. Ik vouwde mijn armen over elkaar.

‘Dus wat gaan we hier aan doen?’ vroeg het postmeisje. Postmeisjes kunnen best dominant zijn. Dat had ik achter haar nooit gezocht. Ik vind het een prettig idee andere vrouwen de baas te zijn, maar op dit moment voelde ik me plompverloren alleen. Een postmeisje heeft een machtspositie, wist ik. Ze zou mijn acceptgirokaarten achter kunnen houden. Of erger; kunnen verscheuren. Net zo lang tot een deurwaarder aan de bel trekt. En mij betrapt, onder een berg kussens op bank.

Het postmeisje zou mij onthullingen kunnen doen die ik nooit zou willen horen. ‘Nee, mevrouw van Kuilenburg, achter dat kartonnetje voor de cover van het tijdschrift schuilt geen computermagazine, maar een Playboy. Dat is wat uw vriend stiekem leest en vooral kijkt. Blote vrouwen. Niks computers. Wat bent u een naïef wijf, mevrouw van Kuilenburg.’

Ik slikte en keek opnieuw naar de duim van het postmeisje. Ik bood haar een pleister aan, maar ze wilde alleen een oplossing. Kun je een brievenbus oliën? Ik wist het niet. Het enige dat ik haar kon beloven, was een nieuwe brievenbus. En met haar chantagematerialen in mijn achterhoofd, maakte ik de deal. Het postmeisje knikte tevreden en haalde een klein stapeltje post uit haar tas. ‘Dit is nog voor u.’ Mijn hand reikte naar het stapeltje, maar toen ik een tijdschrift met een kartonnetje voor de cover zag, heb ik gauw de deur dicht gesmeten. De rest van de dag heb ik op de bank gelegen met kussen op mijn hoofd. Als een dode kameleon.