Jaren geleden werd ons met een koninklijk gebaar aangeraden om met bomen te gaan praten. Dit kwam toch wel een beetje vreemd over bij de gewone burgerman. Bomen staan als zwijgende getuigen van de gebeurtenissen uit onze geschiedenis de omgeving gade te slaan. Zij verbreken nimmer hun zwijgen over sappige details die voor het nageslacht verborgen blijven. Hoe zou een boom vertellen. In welke taal, met welke stem of intonatie. Ik toog het bos in en maakte de eerste de beste kastanjeboom een complimentje over haar mooie witte kaarsen die haar takken in het voorjaar bedekken. Ik legde mijn oor tegen haar bast om te voelen of zij blij was met mijn woorden. Stoïcijns liet zij mij met grote vraagtekens verder dolen in het bos vol zwijgende schimmige stammen.

Op een gegeven moment betrapte ik me er op dat ik dolend over het internet met een bloemetje zat te chatten. Het bloemetje typte ergens op een onbekende plaats in de wereld wat koeterwaals terug. Kirrende lettertjes rolden over het scherm omdat ik iets aardigs over haar roze blaadjes de ether in had gestuurd. Ik stapte over naar een mormeltje met vleugels en spitse piekoortjes om een metertje pils het net op te slingeren. Redelijk aangeschoten stuitte ik op een tropische kokospalm om een boom op te zetten over hoe om te gaan met gevoel als het leven even tegen zit. Het gesprek ging diep. Hoe houd je stand als stormen alle takken van je stam afrukken, als de brandende zon alle sappen uit je laat verdampen. Voordat ik het in de gaten had zat ik, met Irene in de boekenkast achter mij, in een intensief gesprek met een boom.

Uiteindelijk had ik er toch iets van begrepen. Nu wissel ik columns uit met van alles en nog wat. Daar waar ik er bij een boek van papier er niet om maal hoe de auteur er uitziet of hoe jong, oud, mannelijk of vrouwelijk er geschreven wordt, verdiep ik me op het internet in de avatars. Ik neem alles voor waar aan wat ik voor me zie. Die krullenbol zit ook zo achter een PC. Ik vraag me geen seconde af of het inmiddels een grijze kop met rimpels is geworden. Een hoefijzer danst met aantrekkingskracht over de toetsen en een vlinder schrijft met haar kopje rechtstreeks op het beeldscherm. Ook de getekende figuurtjes verwacht ik de volgende dag in de echte kroeg tegen te kunnen komen. Want hoe zij zich ook voordoen, zij allen schrijven teksten en denken na. Zij krijgen mij aan het denken over de meest bijzondere dingen. Dus zij bestaan.

De avatar is het enige wat ze van zichzelf prijsgeven. Als ik over een schouder mee mag kijken naar een wijds uitzicht, hoor ik de column in de open lucht door het ruisen van de wind heen. Een grimastrekkende snuit maakt het me moeilijk om de column zonder humor te lezen, Een paar gefotografeerde schoenen geven al lopend het leesritme aan. Als een blonde schone me toelacht, kan ik niet anders dan er een zwoele stem bij te horen. En als er een boom naast de nickname prijkt, denk ik aan Irene. Verdraaid, ik praat met bomen.

Hoe ver ligt de tijd achter ons dat een levende boom in onze straat een ontoegankelijk wezen was? Het internet heeft ons zo los gemaakt dat we niets meer vreemd vinden. We zijn zo communicatief als de wereld. De virtuele wereld als een viskom voor onze neus op het formaat van een A4tje. Leven in een glazen huis.
Een koninklijk boomgevoel.


8 reacties

KawaSutra · 12 mei 2007 op 20:55

Haha, leuke associatie. Mooi geschreven ook.
Mensen zijn gedigitaliseerd en bomen worden vermenselijkt. Och, de natuur staat toch al op zijn kop. 😀

pally · 12 mei 2007 op 21:48

Een hele goeie column, Trukie! Hoe jij internet werkelijker maakt dan de natuur: een mooie omdraaiing. Geestig ook.

[quote]De virtuele wereld als een viskom voor onze neus op het formaat van een a4tje. Leven in een glazen huis. Een koninklijk boomgevoel[/quote]
een uitsmijter met drie eieren! 😀

groet van Pally

Mup · 12 mei 2007 op 23:24

[quote]Jaren geleden werd ons met een koninklijk gebaar aangeraden om met bomen te gaan praten.[/quote]
He, wat jammer nu dat ik dat net gemist heb:-)

Internet hoeft niet te verwijderen, of asociaal te zijn, goed neergezet,

Groet Mup.

WritersBlocq · 13 mei 2007 op 00:46

Zullen we eens een boompje opzetten? Lekker crea-bea bedacht en geschreven, superleuk.
Groetje, Pauline.

Shitonya · 13 mei 2007 op 07:19

Originele vergelijking

pepe · 13 mei 2007 op 09:14

Koninklijke column!!

Deze column staat als een boom :lach:

arta · 13 mei 2007 op 10:08

Heel erg leuk geschreven!
Vooral de derde alinea is móóóói!!
🙂

Li · 14 mei 2007 op 23:11

Jeetje Trukie, wat een originele invalshoek!
Doet me een beetje aan Jeroen Bos denken 😀
Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder