Prlwyts gaat winkelen

Hoe Prlwyts op een willekeurige dinsdagochtend 12-april-2011 over de winkelpromenade kuiert, dingen wil kopen die er niet zijn, een buurvrouw tegenkomt en haar omarmt, en winkelpersoneel met vragen achterlaat. Vanmorgen langs een niet geopende Lidl supermarkt gelopen die wel open is maar nog niet geopend. Al het licht brandt, personeel loopt rond, vakken zijn vol en dan niet geopend zijn terwijl je als winkel wel open bent.

Confused? Leg dit dan maar eens uit aan mijn buurvrouw die ik uitgerekend daar tegenkom.
“Wat bedoel je?” Kijkt zij mij vragend aan, terwijl ik mijzelf afvraag waar ik aan begonnen ben.
“Ze zijn open maar eigenlijk ook weer niet. Dat komt omdat ze nog niet geopend zijn, maar wel al open. Snap je?”

Buurvrouw haalt diep adem en valt naar mij uit dat ik niet zo dom moet lullen op deze mooie ochtend.
“Heb jij je pilletje nog niet gehad soms?” Foetert ze.

Vriendelijk als ik ben sla ik mijn arm om buufje heen, draai haar een halve slag, wijs met mijn andere arm en zeg: “kijk …. spandoek!! Daar staat toch op dat ze pas de 14e open gaan en vandaag is het de …… 12e! Juist buufje, heel goed. Dus ze zijn wel degelijk open maar eigenlijk ook weer niet!”

Ik wens haar alvast een prettige paasdagen en laat haar ontredderd achter.

Bij de bakker ren ik naar binnen en vraag twee slagroom tompoezen.
“Hebben we niet! Wel deze, met gele pudding en een toefje slagroom bovenop.” Prijst zij trots haar ambulante handel aan.
Ik kijk bedenkelijk naar de puddingtompoezen en zeg: “Naaah doe maar één moorkop, dan heb ik tenminste iets.”
“Eentje?” Vraagt zij, hunkerend naar een grotere bestelling.
“Ja eentje. Want ik ben op de fiets.” Antwoordt ik.

Dan door naar de bloemenwinkel waar een vriendelijk ogend en proportioneel goed in elkaar gezette winkelierster mij vraagt of ze mij kan helpen. Ondertussen neem ik haar goed in mij op en constateer dat zij de leeftijd reeds is gepasseerd dat zij nog op uitbotten kan rekenen maar gezien haar volume zal zij daar niet rouwig om zijn.
“Een flacon plantenvoeding.” Vraag ik.
“Hebben we niet! Eind van de week weer.” Zegt ze met een spijtige glimlach die haar nog aantrekkelijker maakt.

De visvrouw ziet mij lopen en zwaait naar mij. Ik zwaai terug. Laat ik haar maar eens met een bezoek vereren en mij een makreel aanschaffen. Alsof de vis nog leeft, zo voorzichtig wordt hij ingepakt.
“Is deze wel dood?” Infomeer ik mogelijk ten overvloede en gelijkertijd beseffend dat ik misschien iets raars vraag.
“Twee euro negentig.” Zegt ze stoïcijns en houdt haar hand op om mijn geld aan te pakken. Met een knipoog en een glimlach geeft zij het wisselgeld terug.

Ik steek schuin over en loop de wenskaart annex snoepwinkel in.
“Kan ik hier pinnen?” Vraag ik aan de verveeld kijkende vrouw achter de toonbank.
Ze mompelt iets dat op ‘ja’ lijkt en wijst naar het pinapparaat.
“Dank je.” Zeg ik en loop zonder omkijken de winkel weer uit.
Dit moet ik vaker doen; het houdt geld in de knip.