Binnen twee dagen vertrekt mijn kleine broertje al backpackend naar Australië.
Daar gaat hij heen met een vriend van hem. En omdat zo’n backpack best zwaar is, zullen ze voor een groot deel in een camper vertoeven.
Eenentwintig jaartjes jong zijn ze.
Dit roept wel verschillende soorten emoties op, zoals: doodsangst. Vooral bij mijn ouders.
‘Ben je nou alweer je sleutels kwijt?’ is een vraag die mijn broeder regelmatig ten gehore kreeg van mijn moeder/vader /ik/vriendin. ‘Ruim je kamer eens op’
‘Al die was loopt niet vanzelf naar de wasmand’
‘Had jij niet al op school moeten zijn?’
Dit zijn allerlei citaten die regelmatig voorbij kwamen en nog steeds komen in huize MJ & co.
Geen van deze waren gericht aan mij. Mijn broertje en ik zijn de enige twee kinderen van onze ouders. De conclusie is snel getrokken.
Verschillende doemscenario’s zijn de revue al gepasseerd in de gedachte van mijn moeder. Ticket kwijt, campersleutel kwijt, dure fotocamera kwijt, te laat voor de terugvlucht, coke in de backpack gestopt en dan gepakt worden.
Ook ik ervaar deze angst lichtjes. Ik ken mijn broeder en heb vaak genoeg tot zijn ongenoegen een tweede moederrol op me genomen.
Maar ik heb toch vertrouwen in hem en ik gun hem dit van harte.
Mijn ouders natuurlijk ook, dat staat buiten kijf, maar mijn moeder is nou eenmaal wat overbezorgd en dat gecombineerd met zijn karakter. Ik snap haar heel goed. Ook zijn vriendin, die hem gaat missen, snap ik. Ik zou er ook niet aan moeten denken om mijn (denkbeeldige) vriend zolang te moeten missen.
Mijn gevoel zegt me heel sterk dat het helemaal goed gaat komen. Vijf weken zal hij een supertijd ervaren en zal hij enthousiast en gelukkig terug komen.
En dat is het belangrijkste.
Lief broertje, gedraag je, geniet en kom heelhuids en gelukkig terug.

Categorieën: Reisverhalen

11 reacties

Kuin · 23 maart 2009 op 11:04

sprak zij hoopvol…

Leuk om je zorgen met ons te delen, wij duimen voor jou, en natuurlijk je moeder mee!

Dees · 23 maart 2009 op 11:11

Vijf weken? Whatever happened to a year of backpacking… Misschien komt dat na de eerste proef op de som. Australie is hartstikke veilig en barst van de 18-21 jarige backpackers die allemaal hetzelfde doen. Komp goed 😉

LouisP · 23 maart 2009 op 11:21

M.
allereerst hoop ik ook dat het allemaal goed komt. De tijd zal het leren.
Maar even over het stuk zelf.
Slechte eigenschap van mij maar ik gebruik eerdere stukken van auteur om voor mezelf over het betreffende stuk te oordelen. En ik vind het niet zo goed geschreven. De titel vind ik dan weer erg goed gekozen.

groet,
L.

SIMBA · 23 maart 2009 op 11:32

Hij gaat dus gewoon op vakantie….want maar 5 weken mét een camper, dat noem ik niet backpacken.
Als hij nou écht ging backpacken had ik de hoop dat hij als vent terugkwam, nu niet na zo’n luxe vakantie.

Garuda · 23 maart 2009 op 13:32

Waarschijnlijk zal hij jullie nog het minst missen. Even helemaal weg van familie en vrienden, school en werk, de sleur van de dag.

Jullie gemis zal hem terugbrengen en dan is de vlucht geslaagd!

arta · 23 maart 2009 op 16:19

Ach, zonder overbezorgde ogen blijken kleine jongens ineens onverwacht groot.:-D

Ik ben het eens met Louis, wat mij betreft is het een lief stukje, maar vrij oppervlakkig, meer een e-mail die je aan hem had kunnen sturen…

Mien · 24 maart 2009 op 12:08

Ik hoop dat je broertje de riem omdoet in het vliegtuig en de boot niet mist.
Ik hoop dat de moeders de streng doorknippen.
Enne … laat hem effe zelf de was doen als ie nog thuiskomt …

Mien

pally · 24 maart 2009 op 14:51

[quote]in een camper vertoeven[/quote]
[quote]ten gehore kreeg[/quote]
[quote]tot zijn ongenoegen[/quote]
[quote]geen van deze waren gericht aan mij[/quote]
Hallo Marley-Jane,
Hoewel ik het een lief broertje/zusje stuk vind, qua inhoud, vind ik het niet goed geschreven. Veel cliché’s en waarom van die plechtige taal? Vind ik er niet bij passen.
Overigens hoop ik dat je broertje heelhuids terugkomt en misschien gewoon nog eens zijn rugzak gaat dragen. Het is toch geen ouwe heer? 😀 groet van Pally

doemaar88 · 24 maart 2009 op 15:30

Je schrijft leuk, maar dit stuk vind ik minder. Misschien is het te kort. Volgende keer gewoon lekker achter elkaar doorschrijven en niet zoveel enteren. Dat leest niet prettig! Je titel is prima gekozen.

KawaSutra · 24 maart 2009 op 20:09

Mooie herinneringen roept dat op. Laat hem maar lekker genieten. Eenmaal verstrikt in een gezin komt het er niet meer van. 😀

Marley_jane · 25 maart 2009 op 08:15

Dank u allen voor de reacties 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder