Proper (schrijfveer)

Er is iets veranderd in mijn bovenkamer. Goed nieuws: meer schrijfruimte. Minder goed nieuws voor het huis want geen tijd meer voor huishoudelijke zaken anders dan echte noodzakelijkheden.

Terwijl ik de trap op klauter om een wasje te verzorgen voor de andere moeder, Miss Alzheimer, zie ik zwarte draden halfslachtig bungelen. Nog net kan ik een gil inslikken. Langs de muren zie ik ragfijne draadjes wapperen. Een bundeltje haren van de dames van Tuttenhove verliest zich neerwaarts van de trap. Een diepe zucht ontsnapt zich een weg door de ruimte.

Toch geeft de aanwezigheid van stof en ander pluis geen enkele vorm van alarm, intentie tot of andere aandrang om in beweging te komen, de stofzuiger ter hand te nemen. Morgen is de drukste dag van de week geworden. Na wat doordeweekse omzwervingen ben ik in de schemerte beland, half vijf, zaterdagmiddag. Niemand ziet nog stofwolken of andere narigheid.

Met enkele bewegingen heb ik de klaptop uit haar donkere plekje uit de kast bevrijd, plaats haar op de -sinds 2012 enorme- keukentafel en druk op de startknop. In de tijd dat ze nodig heeft om op te starten zet ik de antieke radio -een erfstukje- aan. Na enkele ogenblikken vult de ruimte zich met zachte concerttonen van de zaterdagmiddagradio, Hilversum vier, begeleid door zacht licht, dat zich door de gaatjes van het radiofront verspreidt.

Ik tik mijn wachtwoord in, log aan en de mist in mijn hoofd lost op. In tegenstelling tot de stofdraden in mijn huis, is mijn geest glashelder. Proper.