De bus is nog niet zo vol, dus kan ze lekker voorin zitten. Dicht bij de chauffeur, waar ze zich toch het veiligst waant. Haar bril goed weggestopt in de koker in haar tas, zodat die niet weer van haar neus geslagen wordt. De tas goed dicht. Doordat ze haar een tijdje met rust hadden gelaten was ze zo dom geweest om ook minder alert te zijn. Gisterochtend had ze met haar tas open op schoot nog wat huiswerk overgekeken. Stom natuurlijk. Vragen om moeilijkheden. Toen de jongens uit haar klas dan ook de bus instapten lag binnen een paar seconden de inhoud van haar tas door het gangpad en stond haar bril scheef door de klap die ze tegen haar neus had gekregen.

Zwijgend had ze haar spullen zoveel mogelijk opgeraapt, maar de schriften werden doorgegeven aan de gierende meiden achterin de bus. Die hadden ze vervolgens verscheurd en beklad met afschuwelijke scheldwoorden. Pas toen ze op de plaats van bestemming waren gekomen had ze nog wat spullen kunnen redden.

Vandaag kan dit dus niet gebeuren. Toch voelt ze een bal in haar maag als de bus stopt bij de door haar zo gevreesde halte. Een groep jongens en meisjes wringt zich het gangpad door.
Ze kan er niets aan doen, maar ze kan niet anders dan met bewondering naar de meisjes kijken. Slanke, mooie meisjes met vroegrijpe figuurtjes. Gekleed naar de laatste mode. Make-up en kapsels alsof ze op dit vroege tijdstip al uren in een schoonheidssalon hebben doorgebracht, zelfverzekerde blikken. Het spel met de jongens. Aantrekken, afstoten, om aandacht smeken en ook krijgen.

Zag zij er maar zo uit. Met een trieste blik in haar ogen kijkt ze naar die mooie, vreemde wezens. O, ze weet precies wat ze van haar vinden. Lelijk, mager, onhandig, stom, ja, dat zijn wel de woorden die bij haar passen. Ze doet heus wel haar best om er leuk uit te zien. Maar er is niet veel geld, haar moeder is een alleenstaande ouder. Bovendien staan de meeste kleren verschrikkelijk om haar magere lichaam waar nog geen spoor van volwassenheid te bekennen valt. En wát ze ook doet: pesten doen ze toch wel.

De groep baant zich lawaaierig een weg door de bus. Het lijkt alsof ze haar niet in de gaten hebben. Maar helaas. Een van de jongens krijgt haar in het vizier en begint de gebruikelijke scheldkanonnade, direct bijgevallen door de anderen. Ze trekken aan haar haar, proberen haar tas af te pakken. Stompen, schoppen en slaan. Zij reageert niet. Ze tracht alleen al die vuisten en schoenen zo goed mogelijk te ontwijken en houdt haar tas stevig vast. Opgehitst door de meiden roepen de jongens allemaal scheldwoorden, maar ze doet of ze niets hoort.

Gelukkig. De lol is er kennelijk vanaf en ze laten haar al gauw met rust. Het valt mee vandaag. Ze fantaseert over hoe het zou zijn als ze er ook bij zou horen. Hoe het zou zijn als ze iets dikker zou zijn, als er ook bij haar weelderige rondingen zouden komen, net als bij die andere meisjes. Als ze ook van die moderne kleding kon dragen. Over een poosje heeft ze genoeg gespaard om contactlenzen te kunnen kopen. Dat houdt haar elke dag op de been, als ze voor dag en dauw op haar fiets zit om de kranten van haar wijk rond te brengen.
Bij de orthodontist hoeft ze nog maar een keer terug te komen, omdat ze zo trouw haar beugel heeft gedragen. Ze kan niet wachten, tot dat nare geval uit haar mond mag.

Dan denkt ze aan het opstel, goed weggestopt in haar tas. Ze is er heel lang mee bezig geweest. Al vaak kreeg ze complimenten over haar werk van haar lerares Nederlands. Ze is er blij mee. Ook nu durft ze te gokken op een hoog cijfer. Ooit hoopt ze een groot schrijfster te worden. Met een pseudoniem. Zodat niemand weet, dat er achter die grote schrijfster zo’n lelijk meisje schuil gaat…
Een glimlach breekt door op haar gezicht als ze denkt aan deze mooie droom.

Een prachtig mooie glimlach.


DreamOn

DreamOn publiceert sinds 2006 columns op het internet. Zij schrijft over alles wat haar bezighoudt. Vaak (te) breedsprakig, maar dat is een leerpunt! In het dagelijks leven is DreamOn pedagogisch coach en heeft ze haar man, kinderen, familie en vrienden lief.

17 reacties

arta · 7 november 2007 op 13:12

Heel mooi geschreven, DO!
Maar wat een triest verhaal!
Dit soort situaties tekenen een kind voor de rest van het leven, vreselijk dat het nog steeds voorkomt, al doen de scholen nog zo hun best…

lisa-marie · 7 november 2007 op 13:33

Zo mooi,integer en treffend neergezet.

SIMBA · 7 november 2007 op 14:10

Mooi DO, goede titel ook!

Ineke · 7 november 2007 op 14:10

[quote]Ooit hoopt ze een groot schrijfster te worden. Met een pseudoniem. Zodat niemand weet, dat er achter die grote schrijfster zo’n lelijk meisje schuil gaat…[/quote]

En dan zijn dromen het enige dat je nog op de been houdt terwijl je nog zo jong bent. Prachtig geschreven!

HKVH · 7 november 2007 op 15:12

Mooie column, helaas heel herkenbaar.

Erg indrukwekkend geschreven!

Prlwytskovsky · 7 november 2007 op 16:56

[quote]Zag zij er maar zo uit[/quote]
Oh nee, laat haar aub blijven zoals zij is: een uniek schepsel! De wereld heeft dit type mensen nodig, als stabilisator, dus laat haar trots zijn op wat zij is en kan worden. Een speld in de hooiberg? Het zout der aarde?

Mup · 7 november 2007 op 20:38

Ik hoop dat ze de kracht vind om juist onder haar eigen naam te gaan schrijven en iedereen op die manier kan laten zien wat ze bereikt heeft!

Groet Mup.

pepe · 7 november 2007 op 22:01

Het zal mij niet verbazen als dit meisje een dochter is van een schrijfster.

Mooie en trieste column.

KawaSutra · 7 november 2007 op 22:07

Je hebt er een prachtig mooi meisje van gemaakt Do, in scherp contrast tot een lelijke wereld.

DriekOplopers · 8 november 2007 op 02:37

Schitterend opgeschreven, DO. Ik ben er stil van. Stil en ontroerd.

De grootste boosdoener is volgens mij de buschauffeur, die totaal onverschillig dat laat gebeuren.

In liefdevolle bewondering,

je Driek

lagarto · 8 november 2007 op 08:14

DreamOn,
Dream nog een poosje On
en vergeet ze dan niet te onthouden door ze op te schrijven (en ons te laten lezen natuurlijk)
Groeten Lagarto

KingArthur · 8 november 2007 op 11:44

Zo gaat dat. Toch ben ik ervan overtuigd dat juist dit soort ‘dieptepunten’ bijdragen aan hoogtepunten. Kortom er valt juist ook zoveel positiefs uit te halen al is daar nu juist tijd voor nodig.

Troy · 8 november 2007 op 13:07

Het is alsof ik mijn eigen jeugd herlees; de schoolbus was misschien wel het vreselijkste moment van de dag. En inderdaad, voorin bij de chauffeur was dan de beste plek(er was toch verder niemand die naast me wilde zitten). Nog steeds trieste herinneringen, en je hebt het zo treffend verwoord. Ik moet vaak aan alle jongeren denken die nu hetzelfde meemaken. Met deze column moet iets gedaan worden, meer publiciteit *te beginnen met column van de maand.

pally · 8 november 2007 op 23:54

Goed geschreven, Do! En helaas uit het leven gegrepen voor een aantal pubers.
Klein technisch puntje: Soms gebruik je woorden die pubers niet denken b.v: [quote]ook bij haar weelderige rondingen zouden komen[/quote]
ze denken meer: ik wou dat ik ook grote borsten kreeg… of zoiets

[quote]en was ze zo dom geweest ook minder alert te zijn[/quote]
en was ze zo stom niet meer zo goed uit te kijken
zou natuurlijker klinken.

Het doet niks af aan de inhoud , hoor!

groet van Pally

schoevers · 9 november 2007 op 07:51

Het gebeurt en het gebeurt te dikwijls.
Heel mooi geschreven Do.

DreamOn · 9 november 2007 op 10:50

Bedankt voor alle feedback, ik ben er blij mee!

@Pally: ik heb nagedacht over je feedback, maar ik ben het niet met je eens!
Want: als het verhaal in de ik-vorm zou staan, dan zou je gelijk hebben, een puber denkt niet over grote borsten als over ‘weelderige rondingen”, of over “alert zijn” ipv uitkijken geblazen, oid.

Maar het verhaal wordt verteld door een toeschouwer, dus worden deze gedachten en fantasieën van dit meisje beschreven. En dan kan het volgens mij wel…

Ik sta natuurlijk open voor mensen die hier anders over denken…best een interessante discussie!

Nogmaals: bedankt voor de reacties en natuurlijk blijf ik open staan voor feedback…al wil dit niet zeggen dat ik het overal mee eens ben… 😉

Liefs DO.

Mup · 10 november 2007 op 14:31

Ik ben het ook niet helemaal met pally eens, alzou het verhaal door het meisje verteld worden, passen m.i. de woorden nog. Ze wil immers eens schrijfster worden en gebruikt misschien ook deze woorden,

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder