Rantanen

Eind december, gedurende de Kerstdagen, was ik met mijn gezin op familiebezoek in Finland. Ook daar worden de warmterecords gebroken. Op de TV verscheen een verslag van uitslover, die het gras van zijn tuin stond te maaien. Dat was nog nooit gebeurd in Kersttijd. Ze hebben daar zeker een beetje de zomer in het hoofd gehad, want er gebeurde van allerlei geks tijdens ons verblijf. Het bleef ons achtervolgen tot in het vliegtuig. Helsinki-Amsterdam is een lijn waar de KLM wat scheutiger is met de verstrekking van alcoholische versnaperingen, omdat anders de gul schenkende concurrent Finnair er met haar klanten vandoor gaat. Rode wijn of witte wijn, het maakte geen malle moer uit, het ging erin als rendiermelk. Gelukkig was de KLM-voorraad net niet genoeg om van beschonken te raken, maar hier en daar ontstond wel wat onaangepast gedrag. Op de stoelrij voor ons, bij voorbeeld. Daar ging een damestas open en op een aan de mond gezette mondharmonica van reuzenformaat werd een soort van Fins ‘hoog op de boerenwagen’ ingezet. Zo vals als het maar kon. Het was kostelijk om al die verbaasde gezichten vanuit het vliegtuigmeubilair naar deze muzikante te zien kijken. Knettergek.

Maar nog verbaasder zal mij eigen gezicht zijn geweest, toen ik tijdens een autorit met mijn gezin op Eerste Kerstdag (een dag met eindelijk een flinke dagvorst), direct na een waarschuwingsbord voor overstekende elanden, ineens een reusachtige kerel in zijn blote kont, vlak voor de auto, de weg zag overrennen. Voor ik het wist, was de vent alweer aan de overkant in het bos verdwenen. Ik heb wel drie keer gevraagd of ik dit écht had beleefd.

Een kleine kilometer verder stopten wij in het schitterend wandelgebied van Meri-Teijo, gelegen in het diepe Zuiden van Finland. We maakten een mooie wandeling rond het in de bossen verscholen meer. Het was kil, maar de hemel was stralend, en het licht op water en bossen verleidde ons tot het maken van een serie mooie foto’s. Ineens kwam het ‘overstekend wild’ opnieuw op ons afgerend. Verbijstering maakte plaats voor hilariteit. Een vent op sportschoenen met alleen een minuscule stringslip rende op ons af en langs ons heen met een ‘päivää’ (goedendag) alsof het een wandeling rond de kerk betrof. Je kunt je voorstellen, dat wij ons hierna een bult hebben gelachen.
Een uit de sauna gevluchte idioot!

Terug in ons tijdelijk verblijf in Halikko bij Salo, deden wij ons verhaal in geuren en kleuren uit de doeken, daarbij de foto met de wazige blootloper ten bewijze overleggend. ‘O, dat is Rantanen’. Die loopt altijd bloot te rennen en hij woont daar in de buurt. Weer of geen weer, zomer en winter, die vent loopt in zijn blote kont te trimmen.

Ineens herinnerde ik mij de man vorig jaar al eens in het stadje Salo te hebben zien rennen; tussen het winkelend publiek door. En bijna niemand keek op. ‘ O, dat is Rantanen’. Geen haan die er naar kraait, want de man heeft nooit kippenvel.