Reset 17. Es

‘Dat lijkt me geen goed idee,’ zeg ik. ‘Tegen mij deed ze heel raar, en jou kent ze helemaal niet.’
‘Geef dat nummer nou maar,’ snauwt ze.
Uit mijn hoofd dreun ik het nummer op, en Rachel tikt met haar vinger op het roze ding. ‘Wat ben je nou aan het doen?’ vraag ik verwonderd. Ze kijkt geërgerd op.
‘Kun je me eerst even uit bed helpen, mijn linkerbeen doet het nog steeds niet.’
De rolstoel staat aan het voeteneind. Ze rijdt hem naast mijn bed, trekt de dekens los, en grijpt me onder mijn oksels.
‘Ho, ik kan het verder zelf wel,’ mompel ik gegeneerd. Ze haalt haar schouders op en loopt met het roze ding tegen haar oor terug naar de stoel. Terwijl ik mezelf moeizaam uit bed hijs, en bijna naast het bed terecht kom, besef ik dat ik slap ben van de honger. Mijn armen voelen krachteloos, en mijn handen trillen.
‘Wat is dat roze ding?’ vraag ik nieuwsgierig, en rol haar kant op.
‘Mijn hoesje.’
‘Hoesje van wat?’
‘Telefoon natuurlijk. Ze neemt niet op trouwens.’
Verbijsterd staar ik haar aan. Telefoon?
‘Kijken?’ vraag ik en steek mijn hand uit. Ze reikt me het dunne roze geval aan. In mijn hand ligt een soort miniatuur televisie. Allerlei symbolen die ik niet ken, vullen het kleine schermpje.
‘Kun je hiermee bellen?’
‘En internetten, facebooken, gamen. Eigenlijk alles,’ zegt ze en kijkt me onderzoekend aan.
‘Je hebt er zelf ook één Pa, waar is die gebleven dan?’
Nu haal ik mijn schouders op en wapper met het schermpje. ‘Ik heb nog nooit zo’n ding gezien, laat eens zien hoe het werkt?’
‘Niet nu. Waarom komt er trouwens niemand om iets te eten te brengen? Wanneer heb je voor het laatst gegeten?
Ik herinner me mijn zoektocht naar voedsel. Voor mijn gevoel was dat vannacht, maar blijkbaar ben ik een hele dag kwijt.
‘Ik ga kijken of ik iemand kan vinden van het personeel, het is te zot voor woorden dat ze je hier aan je lot overlaten!’ Met grote passen beent Rachel naar de deur en verdwijnt.
Als ik ook zo’n telefoon heb, dan moet die hier toch zijn? Ik rol mezelf naar een kleine ladekast, en open de bovenste la. Er ligt alleen een klein zwart boekje in met een gouden kruis op de omslag; een bijbel of een Psalmenboek. De overige twee laden zijn leeg. Naast het hoge ziekenhuisbed staat een nachtkastje. Ook die lade is leeg. Waar is de rest van mijn kleding dan? Hoelang heb ik die ik nu aan heb al aan?
De paniek is weer terug. Ik moet het zo aan Rachel vragen. Dit is belachelijk Als zij dan zogenaamd mijn dochter is, heeft zij dan toestemming gegeven om mij hier op te sluiten?
De deur gaat open, en Rachel komt met een dienblad in handen binnen.
‘Zo raar, er is helemaal niemand te bekennen, dus heb ik zelf maar wat klaargemaakt!’ zegt ze en duwt met haar voet de deur achter zich dicht.
Het dienblad zet ze op mijn schoot. Op het bord liggen twee dubbele boterhammen met kaas en ham, ernaast een glas melk, en een pakje sap met aan de zijkant een rietje geplakt.
Gulzig werk ik de eerste dubbeldekker naar binnen, en kijk haar ondertussen vragend aan. ‘Heb jij toestemming gegeven voor dit?’ vraag ik met volle mond.
‘Voor dit? Nee!’
‘Hoe wist je dan dat ik hier lag?’
‘Ik kreeg een telefoontje van de leiding hier; dat je hier was opgenomen na het auto ongeluk.’
‘Wat weet jij eigenlijk van dat ongeluk,’ ga ik door, terwijl ik een hap neem van het tweede broodje.
We schrikken beiden op van de deur die openzwaait. In de deuropening staat de grote brede verpleegster, die mij die eerste dag naar mijn kamer had gebracht, en tegen mijn wil vasthield, terwijl de injectienaald in mijn been werd gejast! Mijn hartslag versnelt, en ik kijk verschrikt naar Rachel.
‘Het is hoog tijd dat meneer Van Zanten gaat rusten. Ik moet u vragen de kamer te verlaten,’ zegt de forse vrouw directief. Ze pakt het blad van mijn schoot, zet het op het nachtkastje en rijdt mij richting bed.
Vanuit mijn ooghoek zie ik Rachel opstaan, en aan haar lichaamshouding af te lezen gaat ze zich hierbij niet neerleggen.
‘Ik ben niet moe!’ roep ik. ‘Laat me met rust…’